Op 29 mei 2025 wordt Wouter Druwé, seminarist van ons bisdom, in de Edegemse basiliek tot diaken gewijd. Vandaag vernemen we hoe hij kijkt naar het leven als diaken en – op termijn – als priester.
4. LEVEN ALS DIAKEN EN PRIESTER
Hoe hoop jij als diaken en priester gelukkig te worden?
Verschillende elementen kunnen mij gelukkig maken in mijn rol als diaken en priester. Enerzijds is het waardevol er te mogen zijn voor anderen. In mijn pastorale stages heb ik dat ervaren, zowel in het ziekenhuis als in de gevangenis. Luisteren naar mensen en hen nabij zijn, is een mooie taak. Ik vind het ook mooi om mensen te mogen voorbereiden op hun huwelijk of op een doopsel, en zo getuige te mogen zijn van belangrijke levensmomenten. Daarnaast geef ik ook graag catechese.
Tegelijk hoop ik toch als diaken en priester verder aan de universiteit te mogen blijven werken. Ik voel me daar erg thuis en heb het er erg naar mijn zin, zowel in het onderwijs als in het onderzoek. Mijn passie voor het recht en de geschiedenis mogen delen met studenten; samen met hen mee op weg mogen gaan, ik vind het een groot voorrecht en ook een echte priesterlijke taak.
Bij je diakenwijding aanvaard je ook het celibaat en het niet kunnen stichten van een eigen gezin. Hoe sta je daar tegenover?
Ik zou het zelf een verrijking vinden dat het priesterschap ook voor gehuwde personen wordt opengesteld. Zelf kies ik echter bewust voor het ongehuwde leven. Het is een keuze voor beschikbaarheid en openheid naar wat komt. In de theologische traditie wordt het ook gezien als de levenswijze van Jezus, als een manier dus om dichter te komen bij wie Jezus was. Ik neem het er in elk geval niet gewoon op de koop toe bij. Het is voor mij een positieve keuze, naast mijn positieve keuze voor het priesterschap.
In het Johannesevangelie staat er: “Een ander zal je omgorden en brengen waarheen je niet wil.” Hoe sta je daartegenover?
Deze uitspraak is een oproep aan elke christen, en dus zeker ook één voor mij als toekomstig diaken en priester. De Kerk in ons bisdom, en bij uitbreiding in heel West-Europa, is in volle verandering. Er zullen nog vele nieuwe uitdagingen op ons, en dus ook op mij persoonlijk, afkomen die we nu nog niet kunnen voorzien en waarvoor we ook niet altijd zelf kiezen. Ongetwijfeld zal ik daartoe soms enige drempelvrees moeten overwinnen, zoals dat ook in mijn stage bij de aalmoezeniersdienst van een ziekenhuis en een gevangenis wel eens het geval was. Tegelijk vertrek ik daarbij van een groot vertrouwen. Ik geloof dat God ons niet zal loslaten en dat we – als we samenwerken – veel kunnen bereiken. Eenmaal de drempelvrees overwonnen, opent zich niet zelden een nieuwe wereld. Zo heb ik dat overigens aan de universiteit ook al een aantal keer, bij het opnemen van nieuwe taken, mogen ervaren.
About the author