9 april: OP WEG DOOR DE WOESTIJN: een impressie

9 april: OP WEG DOOR DE WOESTIJN: een impressie

De weergoden, zon, wind en wolken waren ons welgezind die 9e april.  Met meer dan dertig mensen uit onze pastorale eenheid trokken we naar het duinengebied van Drunen om een klein beetje de woestijn te ervaren: samen te bidden, te eten, te wandelen, genietend van de natuur en van het samenzijn.
We startten met een knusse picknick, midden in de natuur, waar honden en paarden de volle aandacht van de kinderen én volwassenen genoten.
Na deze versterking waren we klaar om de tocht aan te vatten.
Het eerste deel was klimmen door een stukje bos waar de wind minder voelbaar was. Zonnestralen maakten de ontluikende botten aan de takken van bomen en struiken zichtbaar.
De sfeer van gezellige kameraadschap zat er meteen in. Het was duidelijk: we gingen dit SAMEN doen.

Eens boven viel er een stilte. Voor onze voeten lag een parel van ongerepte schoonheid waar zon, wind en zand vrij spel hadden. Enkel de “oh’s!” en “hoe mooi” verbraken de stilte.
Mij gaf het een gevoel van “Mag ik, mogen wij als groep deze schoonheid omarmen?”
De eersten die in beweging kwamen, waren natuurlijk de kinderen, groot en klein. Vol overgave stoven ze de zandvlakte in.
Wij  werden uitgenodigd  om een kring te vormen.
Zachte muziek, teksten en liederen brachten ons in de juiste woestijnstemming.
Gewapend met een paar vragen ter bezinning vertrok dan de groep wandelaars in stilte, nagekeken en gedragen door de mensen die ter plaatse bleven.

ONBESCHRIJFLIJK mooi
Op een gegeven moment ook KOUD, EENZAAM,
maar dan zag je voor, naast en
achter je je tochtgenoten in stilte
voortploeteren door het mulle zand.
Soms zong het zand zijn lied
of deed het pijn, als het opstoof
en je de zoveelste laag over je heen kreeg.
Ogen tranen,
maar in deze woestijn
kon ik eindelijk mijn tranen loslaten om
de eenzaamheid van corona,
de oorlog, die zoveel dood, verderf
maar ook angst zaait,
mijn eigen rugzak die ineens heel zwaar voelde.
Maar tranen drogen op.
Mensen waren in mijn buurt gebleven, ieder
met zijn of haar rugzak.
En plots een blakende zon en windstilte,
een totaal ander woestijnbeeld
waar we in stilte een kring vormden
en een kwartier misschien, ieder voor zich
maar toch samen deze
woestijnervaring deelden,
om schoorvoetend terug te keren
naar  de anderen.
die op ons wachtten.

Zazou, de  hond van Peter, kondigde blij kwispelend onze terugkeer aan. De kinderen hadden een welkomstgeschenk voor ons gemaakt.
Nog een lekker vieruurtje, luisteren naar elkaars ervaringen,  
een afsluitend vooral dankbaar gebed en de zegen van pastoor Tom.
De kinderen en hun begeleiders braken hun kamp op en gaven zo de natuur met respect terug aan de volgende pelgrims. Het bracht ons terug in de realiteit van het dagelijks leven.
De noodzakelijke sanitaire stop met een lekker kopje thee, koffie of ander lekkers, waren een mooie afsluiter.
Oprecht DANKJEWEL voor de mensen van de pastorale eenheid die deze dag mogelijk maakten.

Mieke De Clerck

About the author

Dirk Van de Poel administrator

Leave a Reply

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.