Onze Bisschop draagt het initiatief een warm hart toe en heeft een exemplaar van de vredesmatten aan de ingang gelegd naar zijn bureau toe zodat bezoekers hier passeren.
Bij onze Bisschop Johan 
Pax Christi
Vrede voor jou!
Met deze boodschap en een heuse Vredeswens wilden we binnen onze pastorale eenheid alvast als Gelovige Christenen de vredesgroet extra doorgeven en laten rondgaan en doen tegenkomen door ze aan te brengen op een voetmat.
Dat Pax Christi op 11 maart een dag van de vrede organiseerde , ging natuurlijk aan mijn aandacht ook niet voorbij.
Onze droom van vrede en vredig samen leven (waaraan we binnen onze Kerkgemeenschap zo graag werken) wordt vandaag de dag door de oorlog in Oekraïne zo beproefd.
Onze stem moet luider klinken!
Mensen kwamen dan ook met een volledige open mind en vooral met een groot bonkend hart naar de vredestraat afgezakt om met elkaar uit te wisselen en in interactie te gaan binnen tal van workshops.
Ik was getriggerd door de workshop om mee een speech te schrijven voor onze premier.
En geloven of niet maar de denkoefening rond de oorlog en de houding van Europa en ons landje , en de verschillen in de visies onderling maakte dat het alles bij elkaar een bijna onoplosbaar vraagstuk bleek.
Want hoe kan je als een land zoals Oekraïne geweldloos reageren op de Russische aanvallen ?
Hoe vermijd je dat er menselijke slachtoffers worden gemaakt?
Is kanonnen vlees geen beestig gedachten goed waar enkel gruwels en monsters van mensen mee ‘rekenen’? Materiële schade en materieel verlies is herstel baar en vervangbaar maar het verliezen van familie leden, vrienden , ….al dat menselijk leed is niet herstelbaar of vervangbaar. Wie kan of mag over mensenlevens beschikken op zulke harteloze wijze? Is een strijd voor het domineren van een groepering van mensen of om een stuk grond echt in gewicht op te wegen ?
Ik probeerde vanbinnen te zoeken naar een antwoord. Wat zou Jezus antwoorden?
Het bracht me terug naar het evangelie over de bergrede. Jezus geeft een interpretatie van de Joodse wetten waarbij hij ons als Gelovigen best een moeilijke oefening meegeeft. Het naleven van de Joodse wetten moet zorgen voor het behouden van een evenwicht tussen de burgers , de mensen die deel uitmaken van dezelfde samenleving.
En daar waar ervoor sprake was van een ‘barbaarse’ wijze van vergelding, mocht nu enkel een gelijke vergelding plaatsvinden : zo mocht je niet meer iemand bijna dood kloppen voor de duw die je zelf maar kreeg , en paste het enkel om een duw van een zelfde aard terug te geven. Oog om oog , tand om tand. Van een ongelijke over vergelding naar een gelijke vergelding. Het bracht meer orde en gelijkheid. De weegschaal van Vrouwe Justitia moest in balans hangen om chaos te vermijden.
Maar Jezus maakt duidelijk dat geweld op deze wijze steeds weer tot geweld leidt. En om uit de spiraal van geweld te kunnen stappen , stelt Hij voorop dat je als Gelovige niet reageert met geweld maar met een tegen gebaar van ‘over gerechtigheid ‘. Biedt uw tweede kleed aan ,…..of zelfs uw rechterwang.
Moest Oekraïne dan zijn mensen redden door land en overschot aan gebouwen en bezittingen af te staan? Moest het volk zelf andere oorden opzoeken om terug te bouwen aan een eigen vredige samenleving?
Hoe zou Jezus hier geantwoord hebben?
Want ook al antwoordde Oekraïne bij aanvang met geweld uit verweer , de balans op vlak van het mensdom is zo zwaar negatief dat de weegschaal van Vrouwe Justitia mee stuk is gegaan.
Oog om oog , tand om tand biedt geen oplossing.
En een antwoord van over gerechtigheid bieden is zo moeilijk concreet voor te stellen of in te vullen.
Uiteraard is er land met overschot om te verhuizen en zijn de aanleidingen of grondredenen tot deze oorlog nooit ook maar 1 mensenleven waard.
Verder spreekt Jezus ook over de bevrijdende werking van vergeving.
Ik bleef maar nadenken, de tijd was om en we hadden nog geen speech en weinig antwoorden op vele vragen.
De enige oefening die we wel maakten , is dat er zonder te oordelen of te veroordelen , gekeken moest worden naar wat aan de oorlog allemaal is voorafgegaan en hoe we dat alleszins naar de toekomst toe moeten vermijden.
Zoals WO II ook puur een uitwerking was van en een reactie op WO I.
Deze workshop eindigde ‘onaf’.
Gelukkig was de tweede workshop een luchtig samenzingen wat ook een aangenaam gevoel van verbondenheid creëerde. We moeten als mensen de hand reiken naar elkaar, een menselijke ketting creëren. Toch een beetje antwoord.
En het was misschien een beetje sterker dan mezelf , maar ik was blij dat iedereen bereid was om een groepsfoto te laten trekken samen met onze vredesmat, en waarbij ik onze Vredeswens extra voorlas.
Een mooie afsluiting!
Annick
About the author