Voor wie de viering miste of graag wil herbekijken. Zie onderaan dit bericht.
Op maandag 25 september bereikte ons onwezenlijk nieuws, niet te vatten. Marie-Louise Verheyen, echtgenote van Remi Verbert, moeder van Jan, Liesbeth en Pieter, dochter van Sonja Broux, zus van Frans, Jef, Ludo, Josée en Wim en grootmoeder van zes kleinkinderen, was omgekomen bij een dodehoek ongeval. Ze was met haar fiets op weg naar een basisschool waar ze Nederlandse les ging geven. Amper 68 jaar was zij en nog zo vol plannen en werklust…
De wereld stond plots overal stil: eerst en vooral in haar eigen familie. Maar ook in onze pastorale eenheid, onze parochiegemeenschap van Sint-Benedictus in het bijzonder, in de scholen en in de vele andere middens waar ze gekend, geliefd, gewaardeerd was.
Op maandag 2 oktober hebben we met héél velen afscheid van haar genomen. De Sint-Benedictuskerk was te klein om iedereen te ontvangen. Het werd een hartverwarmende viering, waar de familie nauw bij betrokken was: kinderen, kleinkinderen, broers en zus, en Remi zelf als laatste. Alles sereen, met hier en daar net dat tikkeltje humor dat even de geladenheid verlicht, en met een mooi, ontroerend stukje accordeonmuziek door een kleinzoon… De afscheidsdienst werd intens ‘gedragen’ door het muzikaal duo Luk De Deckers en Floor Van Egghen, keuze van Marie-Louise zelf.
De uitvaartdienst werd voorgegaan door Griet Harboort, met rondom haar bijna alle gebedsleiders en uitvaartvoorgangers, als één verbonden groep.
We citeren graag enkele fragmenten uit de homilie van Griet.
“Onze pastorale eenheid verliest met Marie-Louise één van haar steunpilaren. Maar ook op veel andere plaatsen zal ze ontzettend gemist worden. Haar warme aandacht voor mensen, haar rechtvaardigheidsgevoel, haar onverdroten inzet, maken haar uniek en onvergetelijk. Heel vaak heeft ze in deze kerk, in het rusthuis of in het ziekenhuis, mensen geraakt door haar manier van voorgaan in gebedsvieringen en begrafenissen, en door de eenvoudige maar onderbouwde wijze waarop ze in haar teksten en homilies de christelijke boodschap wist te verwoorden. Ook in de catechese hingen de vormelingen aan haar lippen. Het was een plezier om naar haar te luisteren, het timbre van haar stem en haar mooie uitspraak gaven extra klank en kleur aan haar woorden.”
God laat ons nooit alleen, niet bij leven en niet bij sterven. Na ons aardse bestaan krijgen we een nieuw en eeuwig leven in zijn Vaderhuis waar we ooit weer verenigd zullen zijn met onze geliefden. Met die verrijzenis boodschap gaf Wiske perspectief en troost aan de nabestaanden bij begrafenissen.
Zou dit niet de boodschap zijn die ook Marie-Louise ons zou geven: ‘Lieve mensen, zie elkaar graag, zorg voor elkaar, laat elkaar niet los’?
Marie-Louise heeft in de rivier van onze pastorale eenheid een heel grote steen verlegd. En wij willen haar voorbeeld indachtig blijven, vooral dat van het mekaar samen dragen, mekaar graag zien en blijvend zorg dragen voor mekaar.
