Tag Archive tom

Pastoor Tom in het Heilig Land 8: Steeds weer Jeruzalem

Hoe de oude stad er in de tijd van Jezus uitzag kan u nu niet meer zien. De oude smalle straatjes met hun oneindige trappen en poortjes zijn van een ecentere datum. Toch mag u de uitdrukkingen ‘Hij ging op naar Jeruzalem’ en ‘Hij daalde af naar Jericho of de Jordaan’ alleszins letterlijk nemen.

Zo ging ook die laatste tocht van Jezus op en neer. Op de olijfberg bracht Hij zijn laatste nacht door. Waken, bidden, wenen, smeken… we horen het verhaal uitgebreid in alle vier de evangelies. Jezus Christus was tenvolle een mens van vlees en bloed. Ter ere van de wenende Jezus is er zelfs een kerk opgericht met een prachtig uitzicht op de tempelberg.

De weg gaat naar beneden het Kedrondal door om dan weer op te stijgen naar Jeruzalem. De lijdensweg van Jezus kronkelt door de stad en is helaas in steen en geschiedenis gebeiteld. Het was er rustiger deze keer in vergelijking met enkele jaren geleden, maar de posten met militaire politie vertellen dat deze weg nog steeds een ‘via dolorosa’ is.

De Coronamaatregelen waren nog maar net versoepeld, van groot toerisme was nog helemaal geen sprake en slechts een beperkt aantal souvenirswinkeltjes waren open. De ‘gewone’ inwoners van Jeruzalem waren in de meerderheid. Hier heeft Jezus gelopen, tussen al die gewone mensen. Vreemd dat palmtakken op één week kunnen worden tot doornen kronen.

Plots staan we aan de Heilig Grafkerk ook verrijzeniskerk genoemd. Hier is Jezus begraven geweest, hier is Hij ook verrezen. Hier is de plek waar de deur van de hemel op een kier werd opengezet. De mens Jezus was tegelijk de goddelijke Christus die van Godswege een nieuwe toekomst kwam brengen. Dat op deze plek christelijke kerken elkaar bekampen is een zwaar kruis om dragen.

De rust op de dagen dat we daar waren, we logeerden op enkele honderden meters van deze heilige plek, bracht ons verschillende keren naar deze kerk. De kaars die hier heeft gebrand is voor onze hele Heilige Maria Magdalena gemeenschap, zij heeft op die plek immers als allereerst hét hemelse Licht gezien.

Zovele jaren later willen we als gemeenschap toegewijd aan deze patrones die plekken gaan bezoeken. Van 3 tot 10 november 2022 organiseren we daarom een bedevaart naar het Heilig Land. Er zijn naast twee chauffeurs 16 plaatsen beschikbaar, meer info volgt nog.

Pastoor Tom in het Heilig Land 6: Palestina niet vergeten

Dit jaar staan er drie landen in de focus van Broederlijk Delen. Senegal in Afrika, Colombia in Zuid-Amerika en Palestina in Azië. Het is goed dat onze solidariteit in die drie richtingen uitgaat. Het is als een soort van reactie op de komst van de drie koningen. Van heinde en verre waren ze gekomen om Jezus te ontmoeten, vanuit ons christelijk hart kan er opnieuw een boodschap van zusterschap en broederschap vertrekken naar vele plekken in de wereld.

Ook op onze reis stond Palestina uitdrukkelijk op de agenda. Een eerste bezoek ging richting Beit Sahur, een dorp naast Bethlehem. Achteraf gezien was het perfect mogelijk om met een Israëlische huurauto Palestijns gebied binnen te rijden (omgekeerd lijkt nog niet mogelijk). Uit voorzichtigheid namen we de bus tot aan de muur. Stel je voor, een muur, de scheiding tussen… ja tussen wie of wat?

De chauffeur van de taxi aan de andere kant van de muur was zo blij eindelijk nog eens toeristen te zien, twee jaar Corona had duidelijk sporen nagelaten. Meteen hadden we dankzij hem een goede entré in een bedrijfje waar kruisjes en allerlei andere christelijke symbolen werden gemaakt, betalen kon enkel in dollars!

In Beit Sahur bezochten we een project dat vrouwen versterkt door hen kinderopvang te bieden, samen maaltijden te laten maken die verkocht konden worden, cursussen te geven zodat ze ook werk konden vinden… én het uitbaten van een guesthouse. Hier gaan we zeker nog eens naartoe.

De tweede dag bracht ons naar de Palestijnse universiteit Al Quds in Oost-Jeruzalem. In opdracht van Thomas More moesten we bekijken of we een uitwisseling kunnen organiseren voor studenten chemie, laborant en voeding. Met open armen werden we ontvangen.

De hele dag stond vol van bezoeken aan labo’s, departementen, gesprekken en ontmoetingen. De bruisende universiteit bracht ons opnieuw in contact met sporen van hoop bij het Palestijnse volk. De speculoospasta boven op het schap deed ons helemaal aan thuis denken.

Pastoor Tom in het heilig Land 5: Ik hou van Jeruzalem

“Jerusalaim, stad van God, wees voor de mensen ’n veilig huis. Jerusalaim, stad van vrede, breng ons weer thuis.” Deze tekst is het refrein van een lied dat we in de liturgie wel eens samen zingen. Het is een zin die in enkele woorden heel veel samenvat van de betekenis die Jeruzalem mag hebben en zeker voor mij ook heeft.

De naam van de stad betekent ‘stad (of rots) van vrede’ al is er dan al zo vaak gevochten voor deze stad, toch verwijst ze naar de diepe wortels van haar roeping. Volgens de traditie stond de Joodse tempel op de plek waar Abraham zijn trouw aan God wilde tonen door zijn zoon terug aan God te geven. Dat is dan ook meteen de reden waarom de plek ook voor moslims zo belangrijk is.

Voor God was dit zo’n sterk teken van trouw dat mensen offers nooit meer nodig waren. Dit is een plek van trouw tussen mens en God, dit is een gezegende plek, de ideale plek om een huis voor God te bouwen. Salomon bouwde er de eerste tempel en na de verwoesting door de Babyloniërs werd de tweede tempel opgebouwd die door Koning Herodes sterk werd uitgebreid. In die tempel was Jezus vaak te gast.

Van die tempel is helaas nog enkel de klaagmuur bewaard gebleven. ‘Klagen’ staat hier niet voor reclameren, maar voor wenen, vol verdriet aankloppen op de plek waar God in het Heilige der Heiligen zo dicht aanwezig was omwille van het onrecht dat nog bestaat op zovele plekken in de wereld.

De stad zelf is tegelijk een smeltkroes van godsdiensten, culturen en nationaliteiten én tegelijk ook op een ongemakkelijke manier ook scherp verdeeld tussen al die groepen. Zo kom je op straat, of beter gezegd in de smalle steegjes heel veel geuren en kleuren tegen, maar tegelijk weet je in elke steeg ook perfect op wiens grondgebied je bent. In vrede thuiskomen is er nog niet meteen bij.

Niet ver van de plek waar we logeerden werd de hemel versierd met kleurige parapluutjes. De voorbode van een kleurrijke en mooie hemel?

Pastoor Tom in het Heilig Land deel 4: Caesarea waar de boodschap vertrokken is

Het leek alsof het verblijf in Nazareth in plaats van een weekend wel een ganse week had geduurd, zo intens waren de contacten. Ook het bezoek op maandagmorgen aan de school was een schot in de roos. Leerkrachten en leerlingen van de Sint-Jozefschool hebben het sterke verlangen te mogen bouwen aan een echte SAMEN-leving. Een plek waar je zelf de eigen identiteit kan beleven en dat mag doen in dialoog en contact met anderen, een droom van een vredevolle maatschappij.

Dat was ook onze droom daar boven op de berg Tabor met een prachtig zicht op Galilea en het meer. Niet moeilijk dat Petrus, Jakobus en Johannes daar wilden blijven. Zou Jezus hier Zelf Gods heerlijkheid al gezien hebben?

Net als in de tijd van Jezus was de tijd gekomen om op te gaan naar Jeruzalem en net zoals voor Hem was ook voor ons de weg naar Jeruzalem niet gewoon rechtdoor. Wij kozen voor de weg langs de kust en kwamen zo in de stad Caesarea. Zoals de naam al doet vermoeden was ze gebouwd als een eerbetoon aan de Romeinse keizer. Niet direct een plaats dus waar je veel sympathie van de eerste christenen zou verwachten.

En toch is op een bijzondere manier van hieruit de Blijde Boodschap tot in het hart van dat Romeinse Rijk gebracht. Niet dat de autoriteiten dat hadden verwacht na het appel van Paulus in zijn proces op de keizer, maar Gods Geest ging mee op reis.

Op dit knooppunt van oude Joodse resten, schitterende bouwwerken uit de Grieks-Romeinse cultuur en overblijfselen uit de kruisvaardersperiode dwaalden onze gedachten doorheen de geschiedenis. Het christendom is geloof om te vertellen, om brieven over te schrijven, om door te geven aan steeds weer nieuwe mensen. Kunnen ook wij zo begeesterd worden, kunnen ook wij Gods vreugde zo beleven dat wat we vertellen echt Blijde Boodschap kan worden?

Kom zeiden we, laten we naar Jeruzalem gaan.

Pastoor Tom in het Heilig land 3: Met de jaren nam Hij toe in wijsheid…

Exacte historische informatie over datum en plaats van de geboorte van Jezus hebben we niet. Ook over de kinder- en jeugdjaren van Jezus weten we heel weinig. Toch is Nazareth de plek waarvan we vertellen dat Jezus er heeft geleefd en is opgegroeid en waar hij zegt het evangelie groeide in wijsheid en welgevalligheid in de ogen van God en de mensen.

Onze reis naar het Heilig Land bracht ons niet alleen bij oude stenen, maar ook bij jonge mensen. Jongeren die opgroeien in diezelfde stad Nazareth. Op een druilerige namiddag bracht Béatrice (religieuze in de gemeenschap van Chemin Neuf) ons naar de ‘Soek’ van Nazareth. We zijn er deze morgen al even geweest stamelden we voorzichtig in de hoop iets nieuws te leren kennen. Wacht maar zei ze…

En ja op een manier die je als toerist nooit kan ervaren, werden we meegenomen achter de schermen van een bruisend en creatief jeugdig leven. In kleine bars, projecten en guesthouses zijn jonge mensen, Palestijnen – allerlei ’soorten’ christenen en moslims – aan de slag om jonge mensen perspectief te geven, een stabiele samenleving op te bouwen, verbondenheid en vrede te doen groeien. We hebben geluisterd, verteld, samen gezongen en kwamen heel onverwacht plots in een feest terecht van een plaatselijke slager die met een warme maaltijd al die jonge mensen een hart onder de riem kwam steken.

Diezelfde zaterdagavond was er in de school waar we verbleven catechese voor jongeren. Dat prikkelde mijn interesse en ik vroeg of ik even mocht kijken. Zo’n 40 jongeren, de meeste tussen de 15 en 20 jaar volgden de catechese in voorbereiding op het evangelie van de zondag. Anderhalf uur lang vertelde een jonge in oorsprong Italiaanse vrouw in vloeiend Arabisch over het verhaal van de tollenaar en de farizeeër in de tempel en over onze houding tegenover God. Wat een aandacht en medewerking bij die jongeren. Zo spijtig dat mijn Arabisch voorlopig beperkt blijft tot enkele woorden.

Met een warm hart konden we deze dag afsluiten. Mogen ook deze jongeren opgroeien in wijsheid en welgevalligheid in de ogen van God en de mensen.

Pastoor Tom in het Heilig land 2: Nazareth, waar het groeien kan.

Op reis gaan naar het Heilig Land vraagt aandacht voor evenwichten. Welke naam gebruik je voor dit land? Meestal spreken pelgrims van het Heilig Land om geen politieke keuze te maken voor of tegen Israël en Palestina. Toch gebruiken we beide namen ook, maar is het altijd belangrijk te verduidelijken over welke periode in de geschiedenis we dan spreken, want de namen hebben al verschillende betekenissen gehad.

Een tweede knoop is de vraag naar de start van de reis. Waar begint een reis in het Heilig Land? In de woestijn omwille van de aartsvaders? In Bethlehem bij de geboortekerk van Jezus? In Jeruzalem de stad die het absolute centrum is? Of misschien toch in Nazareth, waar Jezus is opgegroeid?

We kozen deze reis voor Nazareth en kwamen terecht in het guesthouse Abuna Faraj van Chemin Neuf. Deze locatie was strategisch gekozen omdat we vandaar zowel Nazareth zelf als het gebied rond het meer van Tiberias konden bezoeken.

Nazareth is voor een belangrijk deel een christelijke stad. Dat is niet meer zo vanzelfsprekend nu vele christelijke Arabieren zijn uitgeweken naar Westerse landen. In het centrum is de kerk van de aankondiging van de engel Gabriël aan Maria een topper. In vele talen en stijlen wordt deze gebeurtenis uitgedrukt en gevierd. Dankzij het jawoord van Maria kon van hieruit Gods Zoon en Woord de wereld binnentreden.

Het gastencentrum zelf ligt op het domein van de school Sint-Jozef die Emile Shouffani een heel nieuwe wending heeft gegeven. In oorsprong was deze school een seminarie nog gesticht door de Belgische en Franse kerk. Later was de school in verval geraakt. Emile Shouffani priester in de Melkitische kerk trok zich het lot aan van christelijke en islamitische jongeren en bouwde de school uit tot een toonaangevend college.

Leerlingen die afstuderen doen het zeer goed in het hoger onderwijs, maar hebben ook een stevig fundament meegekregen van solidair en liefdevol samenleven. De oproep van Jezus in de bergrede om het bijna onmogelijke toch waar te maken heeft hier concrete gestalte gekregen. Shouffani kreeg er in 2003 de prijs voor vredeseducatie voor van de Verenigde Naties.

Ook poort naar het Heilig Land weer open Pastoor Tom was op bezoek (deel 1)

De pastoor gaat voor een weekje naar het Heilig Land. Het was een kleine mededeling tussendoor, maar ze deed u misschien een wenkbrauw fronsen of ze ontlokte een kleine glimlach. Ha zo de pastoor op vakantie, een weekje naar het Zuiden zo midden in het jaar…

Voor alle duidelijkheid, het was een fantastische reis, maar geen vakantie. Het was een reis in opdracht van de hogeschool Thomas More met twee doeleinden. Het eerste doel was een uitwisselingsprogramma op poten zetten tussen Thomas More en de Al Quds university in Oost-Jeruzalem voor opleidingen chemie, laboranten en voeding en dieetkunde. Het tweede doel was via deze prospectiereis een programma uit te werken voor een studentenreis naar het Heilig Land in het kader van het vak RZL (religie, zingeving en levensbeschouwing) voor studenten van allerlei opleidingen in Geel, Turnhout en Vorselaar.

dag1 banner1
dag1 banner2
dag1 banner3
dag1 banner4
dag1 banner5
dag1 banner6
previous arrow
next arrow

Het was een hele toer op zich om echt te kunnen vertrekken. Veiligheid, Corona, Erasmus+… zorgden voor een bijna eindeloze stroom aan documenten, codes, testen… Na een tussenlanding in Wenen kwamen we vrijdag 4 februari aan in Tel Aviv. De huurauto bleek een ‘automatic’ zoals ze dat zeggen wat toch een bijzondere ervaring was. De rit naar Nazareth leek wel de doortocht door de Rode Zee omwille van de striemende regen.

Gelukkig hebben straten in Israël ook een nummer wat het zoeken van de juiste straat een heel stuk makkelijker maakt. Zo kwamen we ’s avonds aan in Guesthouse Abuna Faraj, het huis van de gemeenschap Chemin Neuf in Nazareth op hetzelfde domein als de christelijke school Sint-Jozef (waarover later meer).

De komende weken zal ik proberen ervaringen te delen van deze bijzondere week en wie weet begint het ook bij u te kriebelen en kunnen we op een dag een bedevaart organiseren vanuit onze PE naar het Heilig Land.

PAROCHIE HEILIG KRUIS: Leven in onze kerk

Zondag 3 oktober was een drukke dag in onze kerk, vooral gericht naar de jongste kinderen. De kinderen die dit jaar eindelijk hun eerste communie mochten vieren waren aanwezig, zij waren zowat de eregenodigden. Voor de homilie mochten zij vooraan in de kerk op de grond komen zitten. Ook de kinderen die nu in het derde, vierde en vijfde leerjaar zitten waren uitgenodigd als een stap tussen eerste communie en vormsel.

In zijn homilie schakelde pastoor Tom altijd tussen drie groepen: de eerste communicanten, de kinderen van de schakel tussen eerste communie en vormsel en de volwassenen.

De kleinste kinderen spraken af en knutselden in de weekkapel. Het evangelie werd daar creatief verteld en zij brachten na de voorbeden hun bordje mee naar voren.

Als slot voor deze dag waren er tussen 12.30 en 15.30 uur nog vier doopsels. Er is nog veel leven in onze kerk.

Dit is de boeiende kerk die ik liefheb.

Het feest van God

Er liep iets mis met de opname van zaterdag 29 mei. Op vraag van een aantal aanwezigen, hier toch een weergave van de homilie van dat weekend.

De eerste zondag na de Paastijd, het begin van de grote gewone tijd door het jaar. Kenners verwachten een groene liturgische kleur, maar pastoor Tom verscheen in een witte kazuifel, was er misschien iets misgelopen? Nee hoor, het was feest, het feest van de Heilige Drievuldigheid, hoe gaan we dat aan kinderen en hun ouders uitleggen.

Vandaag vieren we het feest van God. Een feest? Daar houden kinderen wel van, maar een feest van God in de kerk, dat leek wel raar. Is het niet elke week een feest van God? Ja inderdaad, maar vandaag een heel speciaal feest van God, het feest dat we God mogen noemen Vader, Zoon en Heilige Geest.

Beste meisjes en jongens laten we samen een experiment uitvoeren. Straks als jullie thuis komen, mogen jullie eens aan mama’s en papa’s vragen: mama of papa vertel eens iets over God! Neem dan je GSM om een foto te nemen van het gezicht van je ouders. Wat zal je dan zien? Heel diep moesten we niet nadenken want we konden het zo ondanks de mondmaskers meteen zien. Een vleugje angst met spikkeljes verbazing en een scheut gefronste wenkbrauwen. Schatteke, dat is niet gemakkelijk zene, weet je wat, vraag het maandag eens op school.

Ok vraag maandag eens aan de juf of de meester: vertel eens iets over God! Neem dan je GSM… en de kans is groot dat de juf of de meester op eenzelfde manier zal reageren; Wie weet zeggen ze dan: schatteke, dat is niet gemakkelijk zene, vraag het misschien eens aan de pastoor. Tja daar zaten we dan.

Als we iets willen weten over God, in welk boek moeten we dan lezen? In de Bijbel klonk het als uit één mond. Ok daar gaan we dan. We beginnen te lezen op de eerste bladzijde en lezen en lezen… maar een definitie van God blijkt moeilijk te vinden. Nergens staat welke kleur God heeft, ook Zijn adres is nergens te vinden, geen gewicht… De Bijbel zegt heel weinig over wie God IS. Meer nog de Bijbel is heel voorzichtig en vraagt hetzelfde van ons. Zeg niet te snel dat je God helemaal kent en weet wie Hij is. Een afbeelding van God maken is zelfs verboden.

De Bijbel vertelt wel wat Hij DOET: kijken naar mensen waar weinigen tot zelfs niemand naar omkijkt, naar hen luisteren, boos worden op onrecht… En ah ja, één keer vertelt God Zijn eigen naam: Ik ben er, Ik ben er voor u.

Die naam is zo mooi omdat het op een prachtige manier uitdrukt hoe iemand liefde kan tonen aan iemand anders. Net zoals ouders of grootouders dat ook voor hun (klein)kinderen doen. Daarom durven we God alvast Vader noemen, maar dat mag dus zeker ook Moeder zijn.

De tweede is de Zoon en opnieuw gaan we te rade in de Bijbel. Ook het nieuwe testament vertelt weinig info over wie Jezus is. Niemand kent zijn schoenmaat, noch zijn lengte, kleur van ogen… er is geen foto, geen schilderij… Wat de Bijbel wel heel uitgebreid vertelt is wat Jezus DOET. Twee druppels water, zo erg lijkt de Zoon op de Vader. Hij is de liefde van God, concreet op de aarde. Hij gaat naar mensen toe, geneest hen, zet hen centraal. In Hem zien we God zoals niemand ooit had gezien. Ik ben er zei Jezus, Ik ben er voor u…

Waarom willen wij dat eigenlijk allemaal weten? Omdat wij christenen graag willen leven zoals God en doen zoals Jezus. Ook voor ons geldt dat christenen zijn niet iets is wat je zomaar BENT, het gaat er om wat je DOET. Voor je bang wordt en twijfelt aan jezelf, gelukkig is er nog de derde: de Heilige Geest.

Geen spook, maar de levengevende en scheppende kracht van God zelf. De wind die in beweging zet en ons vooruit stuwt. De adem die ons doet zeggen, liefdevol tot een medemens, een zus of een broer: Ik ben er, ik ben er voor u…