We zetten onze paasmarathon in met de gezinsviering in Sint-Benedictus. Het vuur brandde enthousiast en zo werd de eerste paaskaars ontstoken en gewijd. De kinderen waren onder de indruk. Toen dachten ze dat ze wel rustig op hun stoelen konden zitten, maar niets was minder waar. In het verhaal van de vlucht uit Egypte en de doortocht door de zee, moesten ze letterlijk een piramide bouwen. De opzichter van farao legde er de riem op. Daarna konden ze vluchten, maar een zee van water versperde de weg naar de overkant. 6 bereidwillige ouders deden het grote blauwe zeil dreigend wapperen, geen één kind waagde zich naar de overkant, tot Mozes zijn hand uitstrekte en de zee tot rust kwam. Haastig staken ze over, waarna de het water weer terugvloeide. In de preek kregen ze instructies van pastoor Tom: ze moesten maar eens vragen aan de grote mensen wat dat dan wel betekende dat Jezus leefde.
Nog wat later in de viering moesten ze komen kijken hoe pastoor Tom het doopwater wijdde en iedereen nat spetterde. Om dan tijdens het Onze Vader en de vredeswens een grote kring te maken die de verbondenheid uitdrukte van heel de wereldkerk bij dit grote feest van Pasen.
De chocolade eitjes aan het eind waren welverdiend!
Peter DV
Op Paaszaterdag had pastoor Tom zichzelf stomweg buitengesloten, zo vertelde hij aan de jongeren in de homelie tijdens de Paaswake. Hij had de achterdeur van zijn woning gewoon toegedaan of laten dichtslaan. Eigen schuld, dikke bult! Tja, het kan iedereen overkomen.
Het deed me wel meteen denken aan de boodschap van onze bisschop Johan Bonny in Kerknet (28/3/2024). Hij verwees naar het schitterende liedje van de betreurde Ann Christy (1945-1984): Dat heet dan gelukkig zijn waarin ze o.a. zingt: “Dat heet dan gelukkig zijn, een deur die plots opengaat, dat heet dan gelukkig zijn, waardoor je weer hopen gaat; dat maakt je blij, maakt je blij, maakt je blij!” Onze bisschop bombardeerde het lied zelfs tot een geschikt paaslied. En gelijk heeft hij. Een deur die plots open gaat, waardoor je weer hopen gaat. Het rijmt niet alleen perfect, het is een wellicht ongewilde maar mooie weergave van een diepe betekenis van de plots weggerolde steen voor het graf en van de immense hoop die daar uiteindelijk uit voortvloeide.
Ons verstand kan er eigenlijk niet zo goed bij: opstanding uit de doden? Het blijft moeilijk, ook de apostelen hadden het er trouwens een tijd lang behoorlijk moeilijk mee – Pastoor Tom blijkbaar ook! We hoeven ons dus niet te schamen. Het paasmysterie is echter de sterkste en belangrijkste hoeksteen van ons geloof. En geloven doen we gelukkig niet met ons verstand, wel met ons hart.
De weggerolde steen zorgt uiteindelijk voor vernieuwd licht in de wereld – zoals de paaskaars doet. De weggerolde steen is een sterk signaal van hoop voor volwassenen, natuurlijk, maar die we vooral ten overvloede moeten meegeven aan onze kinderen en kleinkinderen opdat de paasbloemen overal ter wereld voor hen zouden kunnen blijven bloeien.
Vóór mij in de kerk zaten verschillende jonge gezinnen met kleine kinderen – zelfs een baby van 2 maand in een draagdoek. Dat maakte mij oprecht blij en hoopvol: jong en nieuw leven in de kerk! Pasen is inderdaad een deur die weer open gaat zodat iedereen weer hopen gaat.
Zalig Pasen.
Alex Vanneste
