Een zomer in PE H. Maria Magdalena zonder vertelavond(en)? Dat kan niet zijn. En dus hadden we (nu niet op woensdag maar op vrijdag 16 augustus) onze enige, niet te missen vertelavond tussen al onze andere zomerinitiatieven door.
Wie konden we daarvoor beter vragen dan Myriam Liénard die al schitterde in onze vorige edities?
Slechts 1 vertelavond dus: dat moest en zou een schot in de roos zijn. Maar welk verhaal moest nog verteld worden nu we praktisch de hele Bijbel doorploegd hadden? Myriam kwam zelf met een origineel voorstel: waarom aan onze eigen Lourdesgrot eens niet het verhaal van Bernadette vertellen? We vonden het een schitterend idee.
En vrijdag 16 augustus, daags na de hoogdag van Maria, was natuurlijk dé geschikte dag. Dat het verdorie juist een regendag was, daar waren we deze zomer van 2024 al zo aan gewoon dat we het niet eens erg vonden. Op naar de basiliek dus waar niet minder dan100 (grof geteld) belangstellenden vol verwachting een plaatsje zochten.
Ingewijden weten dat Myriam al maanden bezig geweest was met de voorbereiding van dit project en dat was er direct aan te merken: de woorden rolden haar uit de mond: rustig, zonder enige aarzeling, to the point, met zin voor het sprekende detail, zich inlevend in het karakter van alle personages (merkwaardig hoe die Zuid-Franse personages plots met licht Antwerpse tongval praatten!).
Het publiek was en bleef muisstil. Pakte het of pakte het … niet echt? Het applaus toen de laatste woorden weggestorven waren, sprak voor zich: het was een ware ovatie. En terecht, want ja, het pakte!
Op een goed uur tijd hadden we een levendig beeld gekregen van het leven van Bernadette Soubirous en wel vanuit het oogpunt van een pak tijdgenoten die alle op hun manier keken naar wat dit simpele, ziekelijke herderinnetje uit Lourdes meemaakte en teweegbracht voor hun stad. We hoorden Louise, Bernadettes mama, Toinette, haar zus, meneer pastoor, de heren burgemeester en commissaris van de stad, moeder overste,… Myriam toverde hen stuk voor stuk voor onze ogen, inclusief hun soms heel kleine kantjes. Voor elk personage had muzikant Luc een kort intermezzo op de piano gecomponeerd, dat feilloos de juiste sfeer trof.
Het verhaal eindigde met Bernadette die, ernstig ziek, langzaam wegkwijnde, maar haar lijden opdroeg voor anderen. Ze was 35 toen ze stierf. Het publiek in de basiliek werd zo mogelijk nog stiller terwijl Luc zijn laatste stukje speelde waarin plots, als verdwaald, enkele tonen van “Te Lourdes op de bergen” hoorbaar waren, een allusie op wat Lourdes geworden is en nog altijd is.
Dankjewel, Myriam, het was een prachtige avond die de vergelijking met professionele vertelprojecten moeiteloos doorstond. We zijn er zeker van dat er ook buiten onze PE belangstelling zou zijn voor jouw programma. Misschien een hint?
Met dank aan Marie-Luz en Katrien voor de foto’s
