Er was al vaker overleg geweest hoog in de hemelkamer. Soms was er grote crisis en dan kwamen de vergaderingen snel na elkaar, soms was er ook wat meer rust en kon een korte adempauze worden ingelast.
Eén groot agendapunt bleef telkens overeind. Na de verhuis uit het aards paradijs was de mens al in talloze problemen terechtgekomen. Dat deed God bijzonder veel pijn. Aan de éne kent wilde Hij de mens alle vrijheid gunnen. Aan de andere kant droomde Hij van een liefdevolle wereld waarin die vrijheid ook verbondenheid en liefde zou brengen.
Hoe moesten ze daar in die hoge hemelkamer die twee doelen aan elkaar verbinden? Het was zeker niet zo dat er geen pogingen waren geweest. De engelen van de administratie hadden onlangs het overzicht helemaal up to date gemaakt. De lijst van wondertekens, van vrouwen en mannen die als profeten een boodschap van bekering hadden gebracht… was al heel lang. Er was ook al wel één en ander gebeurd, maar de echte doorbraak zat er nog niet in.
Op een dag kwam God met een uiterst gewaagd en nieuw plan. Als Ik nu eens zelf naar de aarde zou gaan en tussen de mensen zou gaan wonen? De raad van engelen hield de adem in. Maar dat kan toch helemaal niet? Hoe blijft de vrijheid van de mens dan overeind?
God glimlachte breed, Hij was duidelijk Zelf enthousiast over het plan. Ik ga helemaal niet met macht en luister zei Hij, Ik zal geboren worden als een baby’tje, Ik ga net als elke mens. Ik zal een voorbeeld zijn voor de mensen, Ik zal een weg tonen van vrijheid, een weg naar verbondenheid. Ik neem daarom als naam Jezus, God bevrijdt, Ik zal de mensen net vrij maken om te leren liefhebben.
Alle engelen waren in een opperste staat van enthousiasme: Gloria in excelsis deo zongen ze in koor… en vrede op aarde… mompelde de notaris engel…