14 februari ’24… was het nu Aswoensdag of eerder St Valentijn? Vermoedelijk beide…!
Omstreeks 18:00 uur wordt er aan de voordeur gebeld, we verwachtten eigenlijk niemand… Opeens stond daar een koppel voor ons deur met een brede lach…. Een vriendelijk lachende Driton en een stralende Violeta, de vroegere bewoners van wat nu de ‘Transitwoing’ heet, bij ons in de buurt.
Hun verhaal start – althans voor ons! – 5 jaar geleden, in februari 2019. Afkomstig uit Kosovo en na een periode in Europa te hebben rondgedoold kwamen ze via ‘Mondiale werken Regio Lier vzw’ aankloppen bij de Parochie van de Heilige Familie in Edegem / Elsdonk. Na een kort overleg stemde de Voorzitter van de Kerkraad ermee in, het gezin, vader moeder en twee jonge kinderen, onderdak te verlenen in het leegstaande Parochiehuis. Ze stonden letterlijk op straat en hadden helemaal geen inkomen, zelfs voor de toelagen van het OCMW konden ze niet in aanmerking komen.
Vrij snel ontstond er een vrijwilligersgroep om die mensen te helpen: toegang tot de voedselbank, meubels, keukengerei, kleding, fietsen voor het gezin, een school voor de kinderen en geld om rond te komen. Binnen de parochies van Edegem werden tijdens zondagsvieringen preken georganiseerd om geld in te zamelen om het gezin een wekelijks bedrag te kunnen bezorgen om rond te komen. Dit liep heel vlot en het gezin was heel dankbaar en hoopte in ons land te kunnen blijven. Doch dit was onmogelijk gelet op de strikte naleving van de conventie van Geneve ivm de vluchtelingenopvang, die dat niet toeliet.
Het gezin werd in de buurt goed opgevangen en zelf deed het al het mogelijke om zich aan die voor hen nieuwe situatie aan te passen. De echtgenoot en vader, Driton, bakker van vorming, zorgde steeds voor zelfgebakken koekjes of Kosovaars gebak met een lekker tasje koffie voor de bezoekers, meestal mensen uit de vrijwilligersgroep die hen opvolgden en begeleidden.
Na vergeefse pogingen werd het hele gezin het land uitgewezen begin juli 2019 en werd het met have en goed naar Zaventem gebracht waar men hen stond op te wachten. Een envelop werd hen overhandigd vanwege de Parochianen die bijgedragen hadden om aan de eerste noden te kunnen voldoen bij hun aankomst, uiteindelijk in Servië. Alles liep heel geordend, de autorit verliep zonder problemen, maar er heerste een – voor mij althans – een drukkende stilte in de wagen.
Tranen vielen er niet, wel diepe emoties en een “wij zijn jullie eeuwig dankbaar …” berichtje.
Een koffer kon wegens het gewicht niet mee… Wat nu? Deze werd moeizaam terug in de wagen gestopt en … terug naar Edegem. Een lid uit de ondersteuningsgroep wou dat wel later naar Brussel transporteren naar een transportbedrijf dat een soort pendelvervoer organiseert tussen de landen van de Balkan en Brussel… Na twee weken kregen we van ons gezin de melding dat de koffer goed aangekomen was. Dit was al een eerste ‘mirakel’…
Tijdens de maand december van datzelfde jaar ontving iemand uit de groep een sms berichtje dat ze een huis gevonden hadden, maar dat er een som van 3.000 € ontbrak om het te kunnen kopen. Bovendien moest die aankoop uiterlijk tegen 31/12 betaald worden of het huis ging aan hen voorbij. Na bevestiging door de notaris – in het Servisch! – kon de overschrijving, voorgeschoten door twee leden van de groep binnen de gestelde termijn overgeschreven worden…
Een nieuwe oproep bij onze parochies om tussen te komen en mits hun verhaal een plaats te gunnen binnen het Kerstverhaal (“Er was geen plaats voor hen…”), werd bovendien zelfs 5.000 € verzameld!
De maanden gaan voorbij en plots krijgen we een bericht vanuit Servië met de melding: ” Heel erg bedankt voor de hulp die je ons ons hele leven hebt gegeven. We houden heel veel van je, we kussen je hard (smilies)”. Foto’s van hun nieuwe woning werden opgestuurd en verdeeld aan de leden van onze steungroep. Dit was het tweede mirakel…
Ieder jaar kregen we vriendelijke boodschappen om ons te vertellen hoe ze het stelden en ze herhaalden steeds hun dankbaarheid. Een laatste mededeling kwam een jaar geleden vanuit Duitsland waar Driton én zijn echtgenote Violeta beide een job gevonden hadden… Dit was het derde mirakel!
En dan die dag van gisteren….dat onverwachts bezoek aan huis in Edegem… zó hartverwarmend, zó liefdevol, met een opgeruimde blik en een stralende lach… Onbeschrijfelijk aandoenlijk…. Dit was het vierde mirakel…!
Sinds hun vertrek uit de vroegere pastorie, nu tot ‘Transitwoning’ omgedoopt, komen regelmatig erkende vluchtelingen hiernaartoe, in afwachting dat ze een definitieve woonst kunnen vinden… Een hele opgave voor de steungroep die nog steeds regelmatig bij elkaar komt ter ondersteuning – waar nodig – van de bewoners ervan. Of is dit soms een vijfde mirakel?
Jean-Marie Biot
Lid steungroep Transitwoning
Parochie Heilige Familie Edegem Elsdonk
PE H. Maria-Magdalena
