Diep bedroefd, maar ook erg dankbaar om wie hij was, moeten we afscheid nemen van Karel Heuten. Hij overleed op 1 december in WZC Immaculata te Edegem.
De verrijzenisviering heeft plaats op donderdag 9 december in de kerk van de Heilige Familie op de Elsdonk in Edegem. (overlijdensbericht en levensverhaal vindt u onder de videolink)
We vragen mensen om de viering zoveel mogelijk online te volgen. Dat kan hieronder of op: https://www.uitvaartfilm.be/karelheuten
Levensverhaal van Karel Heuten
Mortsel 30 december 1928 – Edegem 1 december 2021
Vader Eugeen Heuten was de oudste uit een gezin van 21 kinderen. In 1926 huwde hij met Catharina Kleijn uit Nederland. Hij had haar leren kennen toen hij met zijn ouders in 1914 op de vlucht was voor de oorlog. Karel was de oudste. Na hem kwamen twee zusjes die kort na de geboorte stierven. Een derde zusje is overleden tijdens het bombardement van 5 april 1943 in Mortsel. Het was een gebeurtenis die Karels verdere leven zou tekenen.
Hij zelf was die ochtend op school in Antwerpen, want dankzij een studiebeurs volgde hij Grieks-Latijnse humaniora aan het Sint-Jan berchmanscollege. Karel groeide verder op in Mortsel. Hij was een enthousiast KSA’er. Na de humaniora trok hij naar het St.-Jozefseminarie in Mechelen. In 1951 werd hij opgeroepen voor 21 maanden legerdienst. En samen met 70 andere kandidaten werd hij in 1954 in Mechelen tot priester gewijd.
Van kardinaal Van Roey mocht hij verder studeren, maar hij droomde van parochiewerk. En de kardinaal gaf hem zijn zin, met de woorden in 1955: “Gij krijgt een parochie, groot en rood. Gij gaat naar Hoboken.” Daar werd hij welkom geheten door de pastoor en 2 confraters-onderpastoor. Later kwamen zijn ouders ook in Hoboken wonen, waar zijn moeder overleed in 1967.
In 1970 ging in de H. Familieparochie op Elsdonk pastoor Van Camp op rust en Karel Heuten kreeg van het bisdom het voorstel om er pastoor te worden. Zo werd hij, 42-jaar oud, op 15 maart 1970 aangesteld als jongste pastoor van het hele bisdom in een parochie met de meeste kinderen en jeugd. Hij betrok de woning naast de kerk en zijn vader kwam ook bij hem inwonen. Met twee onderpastoors erbij vormden ze een hecht team. Het huishouden werd verzorgd door twee tantes. In oktober 1978 overleed zijn vader en een maand later werd hij tot deken benoemd van decanaat Mortsel, wat hij bleef tot in 1993. Ondertussen was de H. Familieparochie uitgegroeid tot een bloeiende gemeenschap met een rijkdom aan activiteiten, waaronder Vriendschap In Parochie (VIP-dagen), volleybaltoernooien, KAV, KBG en KWB, het Koninklijk Familiakoor, en nog zoveel meer. Jeugdwerking was voor hem een belangrijke peiler. Elk jaar bezocht hij de kampen van de verschillende jeugdbewegingen, en als eerste en enige in het bisdom stelde hij drie opeenvolgende jeugdpastores aan, betaald uit de eigen middelen van de parochie. Onder zijn impuls kreeg de parochie van Elsdonk een regionale uitstraling en een progressief profiel.
Nadat pastoor Emiel Vermoesen van buurtparochie St. Jozef in 1992 met pensioen ging, werd hem ook die parochie toevertrouwd. Voor beide parochies vormde hij een hecht team met andere pastores: diakens Karl De Wachter, Peter Keersmaekers en Luc Van Hoof, en pastoraal werker Peter De Vriendt en meewerkend priester Luc De Fleurquin. In talloze zondagsdiensten, dopen, vormsels, schoolvieringen, huwelijksvieringen, uitvaarten… maar ook tijdens ontmoetingen en gesprekken buiten de kerk, inspireerde en bemoedigde hij iedereen die zijn pad kruiste. Of het nu om een fabrieksdirecteur of een arbeider ging, Karel gaf het gevoel om midden tussen de mensen te staan, was dienstbaar en mededogend met een luisterend oor en een warm hart. Ontelbare vrijwilligers wist hij warm te maken om de parochies mee op te bouwen. Hij verstond de kunst om te managen, maar tegelijk gaf hij zijn medewerkers en vrijwilligers alle ruimte om hun taak in te vullen. Altijd had hij een bemoedigend woord klaar.
Eind 2003 ging hij met pensioen en verhuisde naar een appartement in het Rubenspark. Hij bleef zijn diensten aanbieden aan de parochies voor zover het nog ging. In 2018 moest hij meer en meer loslaten en trok hij naar Woonzorgcentrum Immaculata. Daar kreeg hij nog vaak bezoek van parochianen en woonde de zondagsdiensten bij. Beetje bij beetje gingen het horen, zien en spreken achteruit. Hij overleed aldaar op 1 december, gesterkt door Gods zalvende liefde.
