“Jerusalaim, stad van God, wees voor de mensen ’n veilig huis. Jerusalaim, stad van vrede, breng ons weer thuis.” Deze tekst is het refrein van een lied dat we in de liturgie wel eens samen zingen. Het is een zin die in enkele woorden heel veel samenvat van de betekenis die Jeruzalem mag hebben en zeker voor mij ook heeft.
De naam van de stad betekent ‘stad (of rots) van vrede’ al is er dan al zo vaak gevochten voor deze stad, toch verwijst ze naar de diepe wortels van haar roeping. Volgens de traditie stond de Joodse tempel op de plek waar Abraham zijn trouw aan God wilde tonen door zijn zoon terug aan God te geven. Dat is dan ook meteen de reden waarom de plek ook voor moslims zo belangrijk is.
Voor God was dit zo’n sterk teken van trouw dat mensen offers nooit meer nodig waren. Dit is een plek van trouw tussen mens en God, dit is een gezegende plek, de ideale plek om een huis voor God te bouwen. Salomon bouwde er de eerste tempel en na de verwoesting door de Babyloniërs werd de tweede tempel opgebouwd die door Koning Herodes sterk werd uitgebreid. In die tempel was Jezus vaak te gast.
Van die tempel is helaas nog enkel de klaagmuur bewaard gebleven. ‘Klagen’ staat hier niet voor reclameren, maar voor wenen, vol verdriet aankloppen op de plek waar God in het Heilige der Heiligen zo dicht aanwezig was omwille van het onrecht dat nog bestaat op zovele plekken in de wereld.
De stad zelf is tegelijk een smeltkroes van godsdiensten, culturen en nationaliteiten én tegelijk ook op een ongemakkelijke manier ook scherp verdeeld tussen al die groepen. Zo kom je op straat, of beter gezegd in de smalle steegjes heel veel geuren en kleuren tegen, maar tegelijk weet je in elke steeg ook perfect op wiens grondgebied je bent. In vrede thuiskomen is er nog niet meteen bij.
Niet ver van de plek waar we logeerden werd de hemel versierd met kleurige parapluutjes. De voorbode van een kleurrijke en mooie hemel?
About the author