Ik herinner me dat enige jaren terug de heer Ludo De Boer op me afkwam na een misviering in de basiliek , waar ik op dat moment had voorgelezen.
Hij herkende me nog van vroeger : meneer en mevrouw de Boer kenden mijn ouders en mijn moeder in het bijzonder , en ik had deze mensen al juridisch bijgestaan in het verleden, ik kon al vermoeden dat ik nog eens van betekenis kon zijn.
Toch was dit verhaal bijzonder. Ik wist dat mevrouw de Boer voor haar overlijden ernstig ziek was geweest , en ik herinner me dat ik beide mensen samen met een jonge dame was tegengekomen aan de jaarmarkt van Mortsel. Bleek dat de jonge dame (Myrvete genaamd) ‘sans papiers’ al die tijd voor mevrouw de Boer had gezorgd. En zo groot was de dankbaarheid maar ook het hart van het echtpaar dat ze Myrvete adopteerden ‘om haar toekomst veilig te stellen’. Myrvete was immers niet alleen , ze had een zoontje Giovanni om voor te zorgen. Ruim tien jaar verbleef Myrvete reeds in België. Ze verhuisde van Antwerpen naar Edegem; En met dank aan de burgemeester van Edegem kwam er eindelijk eenduidigheid over haar nationaliteit (die onduidelijk bleek na de opsplitsing van Joegoslavië). En daarmee begon haar procedureslag om de inschrijving van haar en haar zoontje in orde te krijgen.
Het verhaal kwam in flarden tot een geheel, ik kreeg ook wat kapstokken mee van de dienst burgerzaken in Edegem (waar Myrvete al goed gekend bleek te zijn) maar door angst en verwardheid bleek Myrvete door het bos de bomen niet meer te zien.
Ze kon echter rekenen op veel warmhartigheid : zo zal ze nooit Pastoor Goossens vergeten , die belet heeft dat haar kind zou geplaatst worden. Het was pastoor Goossens die haar in de Kerkgemeenschap opnam van Edegem. Maar het zou Pastoor Tom er niet aan ontbreken om de deuren van deze gemeenschap nog verder open te zetten.
Parochianen staken de jonge moedige moeder al eens een centje toe , en pastoor Tom zette Myrvete actief in binnen de gemeenschap en bood haar allerlei karweitjes aan zodat de jonge moeder al eens een nieuwe trui of fiets verdiende voor haar zoontje.
Het was geen gemakkelijke periode vol stress en onzekerheid , wat maakte dat Myrvete geen rust kende en enkel voortdurend aan het ‘overleven’ was.
Het tekende zich dan ook vaak af in haar ogen en aangezicht.
Maar ik beloofde aan vader de Boer om ervoor te gaan , aangemoedigd door de talrijke handen die werden aangereikt vanuit onze Geloofsgemeenschap.
Het maakte dat ik een verzoek kon opstellen tot regularisatie , met een onderbouwd verhaal.
Waarbij we juridisch uiteindelijk in staat bleken alle gaatjes te vullen. En verscheidene dienstvaardige warmhartige mensen hielpen hierbij en vormden een schakel in het groter geheel. Ook de mensen van de dienst Burgerzaken ‘dachten mee na en stuurden bij waar nodig’.
En ja uiteindelijk kwam er een positief signaal uit Brussel : Myrvete kreeg voor haar en haar zoontje een (nog voorlopig tijdelijke) verblijfstitel , die na vijf jaar definitief wordt.
En uiteraard bloeit ons hart extra open bij dit zeer positief nieuws , maar meer nog raakten de woorden van onze zeer dankbare jonge sterke mama die zoals ze zelf verwoordde ‘ God aan het werk zag doorheen alle mensen rondom haar’.
About the author