Onze 8e gemeenschapszondag viel op de laatste dag van het Paasoctaaf: Beloken Pasen of “Witte zondag”: het orgelpunt van het Paasfeest.
En gefeest hebben we! Uiteraard met echte chocoladen, maar ook met symbolische paaseitjes.
Die laatste zaten verstopt in de kerk. Het waren eitjes van papier, maar er stond iets op geschreven: kernwoorden uit de evangelielezing van de zondag.
Pas als de kinderen alle woord-eitjes op de juiste plaats in de grote tekstflappen hadden geplakt, konden we het hele verhaal van Jezus’ verschijning aan de apostelen lezen.
Terwijl de kinderen naar hun eigen programma gingen, vormden wij deelgroepjes waarin we dieper in gingen op dat evangelie. Dat deden we deze keer met de eeuwenoude methode van de lectio divina.
Na een stille overweging van de tekst deelden we met elkaar welke woorden ons bijzonder raakten, wat God ons doorheen deze woorden zei en wat ze betekenden voor ons leven hier en nu. Het werd een rijke uitwisseling.
De eucharistieviering was extra feestelijk met veel jubelende Paasliederen. De hallelujah’s waren niet van de lucht!
In zijn homilie had pastoor Tom het over de … handen van Jezus, de handen van de apostelen en ook de handen van ieder van ons.
Jezus’ handen waren zegenende handen, uitgestrekt naar ieder mens, de kleinen het eerst, het waren genezende handen. Jezus schrok er niet voor terug zijn handen vuil te maken. Het heeft Hem zijn leven gekost. En toen hij na Pasen verscheen, toonde Hij aan zijn leerlingen en aan Thomas in het bijzonder precies die doorboorde handen: tekens van zijn identiteit.
Zo kregen de eerste leerlingen en ook wij die Hem nu willen volgen de opdracht onze handen uit te steken, te zegenen, ermee te werken, ze vuil te maken, ook op deze feestelijke “witte zondag”.
Een gezellige en overvloedige Paasbrunch, samengesteld uit wat ieder had meegebracht, sloot onze witte zondagsbijeenkomst af.
About the author