Hoe voel(de) je je als je in een rij van klein naar groot moe(s)t gaan staan?
Naar wie kijk je op?
Wanneer voelde je je klein? En wanneer groot?
Wie/wat heeft jou als kind/mens doen groeien?
Op welke manier laat Jezus mensen groeien?
Ja , je mag gerust even nadenken over deze vragen. Dan heb je meteen ook al een fractie van de eerste “vier de zondag” van het nieuwe werkjaar mee. Deze en andere vragen en opdrachten kregen we immers mee in onze activiteit van de dag. Die draaide rond het evangelie van de zondag. Daarin zet Jezus zijn leerlingen op hun nummer omdat ze onder elkaar redetwisten over wie de grootste is. Je kent het vervolg: “Hij plaatste een kind in hun midden…”
Maar vlak voor dit gesprek deelde Jezus nog met zijn leerlingen de boodschap dat Hij naar Jeruzalem zou gaan… nee, niet om er tot koning gekroond te worden, maar om er te lijden en een schandelijke dood te sterven… voor ons allen.
Kun je jezelf nog kleiner maken? Kun je nog meer “lijdende dienaar “ zijn? Het drong diep tot ons door in de homilie van pastoor Tom tijdens onze eucharistieviering. Die was weer intens vreugdevol:
de apotheose van een fijne startdag voor ons nieuwe werkjaar.
Ondanks alarmerende weerberichten en een Tandem die nog helemaal overhoop stond na de drukke jaarmarkt van de dag ervoor, konden we rustig buiten picknicken met een flinke groep waarin we een mooi aantal jonge mensen mochten verwelkomen. Onder hen was een groepje geloofsleerlingen die (ook dit jaar weer) vragen om met Pasen het doopsel te mogen ontvangen. Groot en klein samen bezinnend over groot en klein. Mooi was dat.
Laat me eindigen met het gebedje van Toon Hermans dat we ter overweging kregen tijdens onze activiteit.
EGO
Heer, ik stel mij vaak aan,
ik overdrijf,
ik wil mij dan doen gelden.
Tegenover U
heeft dat allemaal geen zin,
omdat U mijn armzalige ego
doorziet.
Geef mij het gebed
van de volmaakte oprechtheid.
About the author