Ieder van u die de afgelopen weken het verhaal van de reis naar het Heilig Land heeft gevolgd begint wellicht stilaan te denken dat het altijd goed weer was. We hebben inderdaad vaak de zon gezien, maar de modder langs het meer van Galilea, de paraplu’s en de natte straten vertellen dat het die week ook behoorlijk wat geregend heeft.
Gelukkig zullen de mensen ter plaatse zeggen, water is de bron van het leven, we hebben regen nodig. God had voor ons echter een kleine verrassing in petto. Na een natte maand januari waren wij immers toe aan een streepje zon en net op een uitgeregende dag in Jeruzalem (het regende die dag van ’s morgens tot ’s avonds) waren wij een dag op bezinning in de woestijn.
We gaan ook naar de woestijn dat stond immers al vast. Maar wat gaan we daar precies doen? Ja niks eigenlijk dat is het punt, loslaten wat ons als mens zo vaak bezig houdt, op zoek naar de bron, niet alleen van drinkbaar water, maar ook van het echte levende water.
Ook al spreken we vaak over de woestijn als een doodse plek, er is veel leven geweest in de woestijn. Jezus trok er zich terug om te bidden, God leidde het volk uit de slavernij, Mozes ontmoette God in de brandende braamstruik, Joden vochten er tegen de bezetter, religieuzen zoeken het fundament van ons bestaan…
En ja daar op een onverwachte plek kwam een beetje leven piepen, zagen we in een soort van venster een blik op een nieuwe toekomst, kwam tussen dreigende wolken ook een straal van de zon piepen.
Van aswoensdag naar Pasen is een lange weg, het kan lijken alsof er geen einde aan kan komen, maar wees niet bang zegt God, als Ik je bij de hand mag nemen, dan neem ik je mee naar een nieuw en vruchtbaar land.
About the author