Category Archive Kruispuntviering

Kruispuntviering 2.0

Met de  kruispuntviering van 24 november in de basiliek sluiten we het liturgisch jaar af.  Met die van 1 december in Heilig Kruis zetten we de advent in. Op 15 december is het dan weer de beurt aan de basiliek voor een kruispuntviering rond Welzijnszorg.

Je merkt het, beste lezer, onze kruispuntvieringen vallen niet altijd meer op de vaste 1ste en 3de zondag.  We laten het liturgisch jaar mee beslissen wanneer we in de liturgie een tandje bijsteken. We noemen dit ‘Kruispuntviering 2.0.

Dat ‘tandje bijsteken’ gebeurt op verschillende manieren.  De muzikale omlijsting wordt extra verzorgd. Zo is er in Heilig Kruis de muziekgroep en voorzanger Jo, die de kerk aan het zingen krijgt. In de basiliek is het pianist Luk en dirigent Peter die samen met een aanzingkoor de gemeenschap meetrekken.

Het blijft vaak zo dat vormelingen of communicantjes speciaal uitgenodigd worden naar deze vieringen.  Een aantal keren aansluiten hoort bij hun voorbereiding.  Bij de vormelingen is het zelfs zo dat ze ook een aantal keren de mis moeten dienen. Zo worden de kruispuntvieringen echt een plek waar verschillende generaties mekaar ontmoeten.

Begin dit werkjaar zijn we met enkele enthousiaste ouders ook een werkgroep gestart om de vieringen extra kracht te geven. In de viering van 24/11 is er een dubbele nevendienst voorzien, waar we in twee leeftijdsgroepen de evangelielezing van Christus Koning zullen verwerken.  Op 1/12 zullen we voor de viering onze eigen adventskransen maken. Na de dienst van 15/12 gaat er voor de geïnteresseerden een workshop door rond Welzijnszorg. Op Driekoningen zullen we na de viering gaan sterzingen in de Mortselse straten.

Hou de nieuwsflash en de website in het oog voor concretere informatie. En voel je zeker welkom op onze kruispuntvieringen 2.0.

Tijdverlies aan de stadspoort van Jericho

Fotoreportage onderaan met ook veel foto’s van de eerste communicantjes

De Vier-de-zondag van deze maand was een speciale editie. Zonovergoten, met een walking lunch en vurig verbonden met de zondagskerk van Heilig Kruis.

Wat was dat toch met die mantel van de blinde Bartimeus? Vele mensen hadden er een stukje stof voor over om dat te weten te komen. De vierkante lapjes werden deskundig op maat geknipt en aan mekaar gestikt door jong en oud in ons naaiatelier.

In de viering was het alles erop en eraan: een ruime delegatie eerste communicantjes, voorzanger Jo, geruggesteund door een mini-koortje, een kleine maar stevige muziekgroep, twee nevendienstbegeleidsters, veel schoon volk in de kerk. Pastoor Tom legde met handen en voeten aan de kinderen uit dat die Bartimeus echt wel in de weg zat, daar aan de stadspoort van Jericho. Want iedereen dacht dat Jezus onderweg was naar Jeruzalem om de Romeinen het land uit te jagen. En nu maakte Hij toch weer tijd om een blinde man te genezen zeker? De prioriteiten werden plots duidelijk. En Bartimeus? Die had zijn bedelmantel niet meer nodig. En ook wij lieten graag een stukje stof achter om in al onze kwetsbaarheid samen met de Messias op te trekken.

Hoe mooi was het om lekkere soep, brood en schapenkaas geserveerd te zien op zo’n bont gekleurd Bartimeus-tafelkleed. De walking lunch gaf tientallen mensen de gelegenheid om gezellig bij te praten.

Daarna trok de gemeenschap ‘IederEEN vurig verbonden’ naar de overkant om over het evangelieverhaal uit te wisselen in kleine groepjes. Wie is Jezus voor ons? Durven we kleur bekennen als christen, of verstoppen we ons? Roepen we zijn hulp in als we in nood zitten? In de andere ruimte hoorden we dat ook de kinderen op een geanimeerde manier het verhaal aan het verwerken waren.

Zo vond het evangelieverhaal een nog diepere bedding en werd de verbondenheid met mekaar alweer wat groter.

Bedankt aan allen die dit hebben mogelijk gemaakt

Peter DV

Onze pastorale eenheid doet wat met je Deel 5 …

Tijdens de viering van 5 jaar pastorale eenheid Heilige Maria Magdalena kwamen er 5 mensen getuigen over hoe zij als gelovige bij ons hun plekje vonden. Deze getuigenissen zijn zo waardevol dat we ze graag hier publiceren. Vandaag ook de vijfde en laatste getuigenis van Baudouin.

25 jaar geleden verhuisden we met ons nog jong gezin naar Edegem, Jozef De Veusterstraat, den Elsdonck, dus Heilige Familieparochie. Wij voelden ons snel thuis in deze familiale parochie. Het was onze comfortzone.

5 Jaar geleden ontstond onze parochiale (pastorale) eenheid. H; Maria Magdalena uit een 8 of 9 lokale kerken en parochies van Edegem en Mortsel. Dit was een noodzakelijke, moeilijke en moedige beslissing. Achteraf bekeken noem ik ze een wijze beslissing.

Ofwel bleven we ons vastklampen, met een vleugje nostalgie, aan onze oude parochie. Ofwel kozen we resoluut voor deze nieuwe pastorale eenheid. Voor ons was de keuze duidelijk, anders zou vandaag hier niet staan.

Als minderheid, en dat zijn wij als actieve Christenen, heb je nood aan steun, identiteit en perspectief. Ook al weet je niet waar de rit naartoe gaat.
Ik geloof niet in fatalisme, maar als actieve Christenen, ik herhaal dat woord, horen we bij een actieve gemeenschap en die hebben we hier wel degelijk.
Onlangs vertelde me iemand: “Jullie hebben toch geluk met deze pastorale eenheid.”
Ja, we hebben inderdaad geluk, maar het is geen toeval. Dit is het resultaat van heel wat mensen en het is aanstekelijk.

Lieve mensen, doe mee! Nog vandaag!

  • Zing mee!
  • Kom rond het altaar staan voor ‘ONZE VADER
  • Blijf wat plakken na de mis
  • Lees de webiste

Ja, het is geen toneel. Het is deelname en het loont. Geloof me.

Ik wens ons allen hier en vandaag een mooi lustrum en nog vele lustrums of lustra te komen

Baudouin

Een link naar de andere getuigenissen vind je hieronder:

de eerste getuigenis van Diaken Luc Van Hoof

de tweede getuigenis van Nathalie

de derde getuigenis van Lia Russo

de vierde getuigenis van Greet

Onze pastorale eenheid doet wat met je Deel 3 …

Tijdens de viering van 5 jaar pastorale eenheid Heilige Maria Magdalena kwamen er 5 mensen getuigen over hoe zij als gelovige bij ons hun plekje vonden. Deze getuigenissen zijn zo waardevol dat we ze graag hier publiceren. Vandaag de derde getuigenis van Lia Russo

Beste mensen

Ik ben afkomstig uit Italië, uit de streek van Napels, maar woon nu met mijn gezin al 9 jaar in Mortsel.

In het begin had ik het hier heel moeilijk. Ik voelde me heel alleen.

Ik ben katholiek en na een tijd begon ik ook hier naar de kerk te gaan, in Heilig Kruis.

Ik werd er heel goed ontvangen en begon me stilaan beter te voelen.

Ik voelde me opgenomen in de gemeenschap en kreeg er moed en kracht van God om mijn weg verder te zetten. Ik kreeg hulp van vele mensen, al was het maar een bemoedigend woord. Daarvoor dank ik pastoor Tom en iedereen die af en toe een babbel met mij deed.

Pastoor Tom nodigde mij uit om mee te doen in de werkgroep gemeenschapsvorming. Zo voelde ik dat ik erbij hoorde.

Ik maakte kennis met Lili die uit Argentinië komt en wij kregen het idee om samen met andere mensen uit de hele wereld elke week de rozenkrans te bidden in de kapel van Heilig Kruis.

We zijn nu met een 10tal mensen uit België, Italië, Portugal, Afrika, Argentinië, Brazilië…

Het samen bidden doet ons veel deugd. Ik ondervind dat God niemand in de steek laat en dat bidden vanuit het hart alles verandert.

Ik dank Maria en onze Lieve Heer en alle mensen die mij hier warm hebben onthaald.

Onze pastorale eenheid doet wat met je Deel 4 …

Tijdens de viering van 5 jaar pastorale eenheid Heilige Maria Magdalena kwamen er 5 mensen getuigen over hoe zij als gelovige bij ons hun plekje vonden. Deze getuigenissen zijn zo waardevol dat we ze graag hier publiceren. Vandaag ook de vierde getuigenis van Greet.

Enkele jaren geleden was ik op zoek naar een vreugdevolle en deugddoende eucharistieviering. Een vriendin uit Edegem nodigde me uit: kom eens bij ons kijken, bij de kruispuntviering en zie dan zelf maar verder. Ik kwam, keek en zag dat het meer dan goed was! Het samen zingen van mooie liederen onder begeleiding van een ‘live’ orkestje, de bezielde en inspirerende woorden van pastoor Tom, de mogelijkheid om nog na te praten bij een hapje en een drankje en elkaar beter te leren kennen, en last but not least de kinderen en jongeren, het was meer dan ik had durven dromen dus bleef ik met plezier komen. Na een tijdje klonk in een viering de oproep om mee te denken over het opstarten van een gemeenschap. Toen vielen alle puzzelstukjes helemaal op hun plaats. Eigenlijk was het dàt waarnaar ik op zoek was: een gemeenschap om in verbondenheid samen op weg te gaan in Zijn spoor. Tijdens enkele avonden overlegden we in kleine groepjes hoe we die gemeenschap – die ondertussen de naam iedereen vurig verbonden kreeg – concreet wilden maken. Onze pastorale eenheid was synodaal voor de paus de wereldkerk op dat spoor zette.

Ja, ‘onze’, want al wonen we in Merksem, de voorbije jaren zijn we ons meer en meer deel gaan voelen van en thuis gaan voelen in deze pastorale eenheid. Niet alleen doorheen de (kruispunt)vieringen en vier de zondagen van iedereen vurig verbonden, maar ook dankzij andere fijne activiteiten zoals de muzikale gebedsavonden, de vertelavonden, de zomerwandelingen en het zomerkamp, waarbij we steeds dezelfde Geest mogen ervaren, Zijn Geest van hartelijke vriendschap onder broers en zussen.

Dus lieve mensen van Mortsel en Edegem, dank de Heer voor deze gemeenschap in jullie buurt en lieve mensen van verder weg: Mortsel(Edegem) is uw verplaatsing meer dan waard want hier proef je al een beetje van Gods Rijk!

Volgende week de 5de en laatste getuigenis.

5 jaar pastorale eenheid Heilige Maria Magdalena WAT EEN FEEST!

Fotoreportage onderaan

Er was taart, er werd gezongen, de gezichten straalden, de zon nog meer.

Er klonken dankbare woorden, ja, het was feest in de basiliek op 15 september. Exact 5 jaar geleden was het geleden dat we onze pastorale eenheid boven de doopvont hielden. Het voelde anders nu, vertrouwder, hartelijker, doorleefder.

Wie had toen kunnen voorspellen welke wonderen er in die vijf jaar zouden geschieden. Twee zondagskerken die hun centrumfunctie proberen waar te maken, meer en meer ‘parochianen’ die de oversteek durven maken, een nieuwe gemeenschap waar jong en oud bereid zijn om één keer per maand van de zondag een echte ‘Dag van de Heer’ te maken. Een ploeg voorgangers die de brug vormen tussen ‘hun’ kerk, andere parochies en het grotere geheel.

Een ploeg medewerkers, die de handen uit de mouwen willen steken als begeleider op een zomerkamp, als boekhouder, als catechese-ouder, als voorbidder van het internationale rozenkransgebed, als gespreksleider in Alpha, als bedeler van krantjes, als inpakker van kerstpakketten, als begeleider van nevendiensten en nog zo veel meer.

En het belangrijkste: er ontstaat een groep mensen die mekaar over parochiegrenzen heen beginnen te kennen en graag te zien. Die de nieuwsbrief, de nieuwsflash en het parochieblad in het oog houden: Wat is er te doen?  Waar gaat het deze keer door? Wie zal ik er (terug)zien?

Maria Magdalena waakt over ons.  De Geest vuurt ons aan. De Heer zelf is bij ons.

Zo klonk het in lied na de communie, waarin de verrezen Heer Maria Magdalena toespreekt:

In de gemeenschap leef ik voort,
mensen die leven naar Gods Woord.
Neem jij hen allen bij de hand,
en voer hen binnen in Mijn land.’

Waarop Maria Magdalena in het refrein telkens verwonderd uitroept:

Rabboeni, ben Jij het , mijn meester?
Mijn Redder, mijn Heiland, mijn Al!

Bedankt aan alle mensen die van ons verjaardagsfeest een ongelooflijke dag maakten.

De pastorale eenheid doet wat met je…

Tijdens de viering van 5 jaar pastorale eenheid Heilige Maria Magdalena kwamen er 5 mensen getuigen over hoe zij als gelovige bij ons hun plekje vonden. Deze getuigenissen zijn zo waardevol dat we ze graag hier publiceren. Vandaag de eerste getuigenis van Diaken Luc Van Hoof.

Lieve mensen,

Peter vroeg me om als mede-bruggenbouwer te getuigen in deze verjaardagsviering. In je mailtje stond: “Dag Luc, jouw hart is ook op twee plekken: de parochie en de Pastorale Eenheid.”

Een mooi beeld, Peter, dat ik hier graag persoonlijk toelicht.

Ten eerste gaat mijn hart uit naar meer dan plekken. Naar alle momenten waar we samen komen om te bouwen aan deze gemeenschap (en ik benadruk graag dat dit één gemeenschap is met Jezus in het midden). Van kerk tot school, van vergadering tot viering, van grot tot webstek, van koor tot portaal, van lied tot stilte, tussen al die plekken en momenten werken we aan eenheid. Die eenheid waarover Paulus spreekt, als de ledematen van één lichaam, of als de bouillon in de soep, de gist in het deeg…

Ten tweede, om een brug te bouwen heb je ten minste twee pijlers nodig. De mooiste bruggen hebben er vaak meer: grote, stevige in het midden, en wat kleinere aan de kanten. Op zoek naar verbinding in werkgroepen en gebedsgroepen, in het praten met nabestaanden en doopouders, met jongeren en ‘jongeren-van-hart’… Allen zijn wij op zoek naar fundamenten.

Geregeld ben ik onderweg van de ene plaatselijke gemeenschappen naar de andere. Voorzien van schrijfgerief of smartphone, albe of piano. Voor een ontmoeting of een viering. Verbind ik dan mensen met elkaar en met God? Ja, misschien bouw ik ook zo bruggen.

Ik leerde de voorbije vijf jaar in de PE veel goede en mooie mensen kennen. Ik zie ze graag. En ik sta versteld van de talrijke initiatieven om vandaag te getuigen van ons christenzijn. Daarom wil ik jullie allen danken om één gemeenschap rond Jezus te zijn. Vandaag en morgen.

Ad majorem Dei gloriam.

Onze pastorale eenheid doet wat met je DEEL 2…

Tijdens de viering van 5 jaar pastorale eenheid Heilige Maria Magdalena kwamen er 5 mensen getuigen over hoe zij als gelovige bij ons hun plekje vonden. Deze getuigenissen zijn zo waardevol dat we ze graag hier publiceren. Vandaag ook de tweede getuigenis van Nathalie.

“Hoewel ik pas recent hier aansloot, speelt ‘Maria Magdalena’ al veel langer een significante rol in mijn leven. De soundtrack van mijn allervroegste herinneringen bestaat namelijk uit één specifiek liedje: jawel, ‘Maria Magdalena’ van de Duitse zangeres Sandra.

Een vinyl-plaatje uit ‘85 dat ik als 5-jarig meisje compleet grijs draaide op onze pick up thuis in de living. Ontelbaar vaak en gedurende vele jaren meezingen en m’n hart altijd weer intens warm en wild springen.

Laat me even doorspoelen naar een goede 30 jaar later wanneer ik in de avondschool kennis maak met een pracht van een leerkracht, een dartele, vrolijke jongedame uit Edegem. Een kennismaking die met tijd, water en geduld uitgroeide tot zielsverwantschap, tot vriendschap van ongekende waarde. Blijkt na verloop van tijd dat die jongedame welgeteld 1 trui heeft (en draagt) met daarop een print, van een naam. Jawel, in het groot ‘Magdalena’.

En zo kwam ik dus weer ‘Magdalena’ tegen in een kader van warmte, van mogen thuiskomen, van een liefdevol, rondspringend hart. Laat het net die dierbare vriendin uit Edegem zijn, die me op een mooie dag uitnodigt om eens in haar parochie samen de eucharistie te vieren.

Zo komt het dus dat ik een goed jaar geleden hier voor het eerst was, in deze basiliek, bij deze pastorale eenheid. Pastoor Tom wist me doorheen de viering al te raken door zijn heel eigen, heel zinnige en ontwapenende stijl, zijn bezielde, doorvoelde woorden en handelingen.

Toen hij tegen het einde iedereen ook nog hartelijk aanvuurde om quatre quarts cakes te gaan bakken voor de 4e verjaardag van de pastorale eenheid, voelde ik de glimlach om m’n mond helemaal uitdeinen tot in m’n hart.

Ik trof daar en dan een pastoor en een pastorale eenheid, die me vol in het hart wisten te treffen. Zeer treffend dan ook wanneer ik nadien erachter kom dat deze pastorale eenheid – hoe kan het ook anders – de naam ‘Heilige Maria Magdalena’ draagt. J

Praktisch gezien is het mijn auto die mij – zo vaak ik kan – vanuit Deurne tot hier brengt. Maar initieel was het dus de vriendschap die me tot hier bracht,

en het is de liefde die me doet blijven.

Gods liefde, die echt voelbaar is in de ziel, de woorden en de daden van deze pastorale eenheid, van deze geloofsgemeenschap. Daar kan ik van getuigen, dat wil ik mee betuigen.

Ik kom dus misschien nog maar ‘sinds kort’ en ‘van ver’, maar ik ben wél gekomen,

en ik wil graag blijven,want ik voel me bij jullie echt welgekomen.

Ik dank God en ik dank ieder van u.”

Dankbaar en bezorgd

Peter De Vriendt getuigde met deze tekst in de kruispuntviering van 1 september naar aanleiding van Scheppingszondag.

Ons zomerkamp in Meerseldreef ligt al weer twee maanden achter ons. Hoe goed was dat?  4 dagen genieten van mekaar, van die zalige plek, van de gastvrijheid van de broeders, van Sint-Franciscus, die ons gezelschap hield.

‘O sifunu mungu’ klonk het bij aanvang an elke activiteit door de boxen. Het is een Afrikaanse variatie op het Zonnelied. ‘Geloofd zijt Gij, Heer, door al uw schepselen’. Wij mensen staan niet boven de schepping, wij staan gewoon mee te zingen in het koor. Met naast ons onze broers en zussen: de zon, de maan, de wind en het vuur.  We staan niet eens op de eerste rij. Kleintjes van voor, zoals in de meeste koren: zuster madeliefje en broeder muis. En op de achterste rij: broeder eik en zuster walvis.

Dankbaar en nederig, vol ontzag en verwondering, zo kijkt Franciscus naar de schepping. Niks pakken, alleen maar vragen, zei hij aan zijn broeders. Hij was blind en stervende, toen hij zijn zonnelied schreef.

Ik schreef deze tekst daarstraks op de trein van 7 u O7 u vanuit Libramont. Tegen dat we in Brussel waren, was hij klaar. Een getuigenis van iemand die dicht bij de natuur woont, vroeg Jo mij. Ja, de helft van de week en grote stukken van de schoolvakanties woon ik op een van de mooiste plekken van België, in een voormalige watermolen aan de oever van de Semois. Om half zeven vanmorgen heb ik de deur daar achter mij dichtgetrokken. Meestal ga ik elke week met de auto over en weer. Edegem – Bouillon, 184 kilometer, dat zijn er 25.000 per jaar. Dat is 3 ton CO2. Ik probeer niet te vliegen en koop al mijn kleren tweedehands om dat een beetje goed te maken.Het schemerde toen ik buiten kwam en het eerste wat ik zag, was Bartje, die vrolijk boven mijn hoofd vloog.  Twee Bartjes eigenlijk. In het dak van de molen wonen vleermuisjes en ik noem ze allemaal Bartje.

Er waren nog maar een paar vogels wakker.  Ik heb een appje op mijn gsm om hun geluidjes te herkennen.  De tjiftjaf, het roodborstje, de ijsvogel. Zalig om hun conversaties te volgen.

In de zomer ga ik wel eens zwemmen in de Semois, enfin zwemmen, …het is eerder drijven. ik heb zo’n grote binnenband van een vrachtwagen.  Daar kan ik languit in liggen, met mijn handen in mijn nek. En dan kijk ik en kijk ik. Ik probeer mijn verstand op nul te zetten. Al dat groen in mij op te nemen. Soms buig ik mijn hoofd naar achter en dan zie ik alles ondersteboven.  De meeste bomen hebben deugd gehad van dit natte jaar. Maar hier en daar staat er een dode boom tussen.  Het zijn essen. Ik heb het even opgezocht. De essentaksterfte wordt veroorzaakt door een schimmel, die tien jaar geleden overgewaaid is uit Azië. Ook de berken en de lorken hebben het moeilijk door de droogte van de afgelopen jaren en ontelbare sparren zijn aangetast door de lettervreter, een kever, die gangetjes graaft tussen de stam en de schors.  Ja, het is moeilijk om mijn verstand op nul te zetten, als ik daar zo lig te drijven op het rustige water van de rivier. Gelukkig is daar de reiger.  Fier en rustig vliegt hij langs mij.  Hij heeft me duidelijk niet herkend. Reigers zijn normaal ongelooflijk schuw.  In de schemering durft hij soms tot vlak onder ons raam komen vissen in de beek, maar van zodra hij ziet dat je door het raam naar hem kijkt…

In de gaten van onze gevel maken gele kwikstaartjes hun nest. ‘Bergeronettes de rivage’, heten ze in het Frans.  Zouden ze weten dat ze hun nest maken tussen de stenen van de Moulin du Rivage? Kwikstaartjes. Ze hebben hun naam niet gestolen; hun staartveertjes wiebelen de hele tijd op en neer. In de maand mei vliegen ze ijverig af en aan om die hongerige kleine vogeltjes groot te krijgen.  Ik slaap onder een velux-raam en meestal word ik wakker van het getrippel van hun pootjes op de leien. De laatste maanden niet meer. Waar zijn ze? Zijn er wel genoeg insecten?  Onder het keukenraam staan de floxen nog volop in bloei.  Ze hebben genoten van de wat koelere natte zomer, ze hebben nog nooit zo mooi gestaan. Maar waar zijn de wilde bijen?  En waar zijn de vlinders?  Normaal gonst het daar van de activiteit in de bloementuin en nu…. Twee wilde bijen en 1 eenzame cotroenvlinder.

De trein is Namen voorbij. Ik drink nog eens van mijn drinkbus.  Die heb ik daarstraks gevuld aan de kraan. We hebben een eigen bronnetje. Levend water, denk ik dan altijd. Ik breng er elke week 5 liter van mee voor mezelf en 5 liter voor de buurvrouw. De voorbije zomers waren heet en droog. We installeren dan een  pomp die water uit de breek pompt om de toiletten en de wasmachine te bevoorraden. Dit jaar hebben we de pomp niet van stal moeten halen. Zoveel regen. Te veel om er goed gezind van te blijven én om het droog te houden binnen. Met een stevige ploeg vrijwilligers hebben we begin augustus 6 dagen gegraven om de afwatering te verbeteren van de daken en de parking. Nu zijn we gerust.  Want wat is dat toch met die regen?  Dat is soms geen regen meer, dat is moesson.

Voor de bessen was het een goed jaar. Ik heb rode bessen, en wijnbessen en bramen. De frambozen groeien overal in het wild. Zo lekker, zelf gedraaid roomijs met eieren van je eigen kippen en daarbovenop bessen uit eigen tuin. Normaal zijn nu de druiven rijp.  Maar voor de druiven was het een slecht jaar.  Je meeste trosjes zijn niet volgroeid. De helft van de druiven lijken net rozijnen. Te veel nattigheid.  Ik heb al gehoord dat het een heel slecht wijnjaar wordt.

De dagen worden korter nu. Bij ons in de vallei komt de zon pas rond 10 u piepen en ze gaat nooit later dan 18.30 u onder.  Het koelt het ‘s nachts al stevig af.  Twaalf kubieke meter hout ligt er klaar om de 3 houtkachels van ons en van onze gasten mee warm te stoken.  De voorbije twee weken heeft die van ons al een paar keer gebrand. De winter komt eraan. We verwarmen enkel de huiskamer en de keuken, op de slaapkamers zakt de temperatuur soms naar 5 graden. Als ik dan na de vergadering ‘s woensdags nog naar ginder rijd het het eerste werk het elektrisch dekentje aansteken en de kachel aan te steken, zodat het ‘s morgens al een beetje opgewarmd is beneden. Het zachte ronken van de kachel.  Heerlijk.  Binnen een dikke maand begint het jachtseizoen al.  De glazen potjes om wildpaté te maken staan al klaar. Een zelfgebakken boterham met zelfgemaakte everzwijnenpaté. Franciscus zou  waarschijnlijk veel meer compassie hebben met de reetjes en de wilde zwijnen, maar ik ben geen heilige.

Een dankbaar mens, een bezorgde mens ook.  Dat hebt u vast gemerkt. Laat die twee gevoelens er maar zijn. En doe wat je kan, om onze planeet te beschermen. Leef zo dicht mogelijk bij de natuur, ook al heb je alleen het parkje in je wijk en kiik naar je medeschapselen met dankbaarheid en respet. Probeer ze allemaal te zien als jouw broer en zus. Loof zo, zoals Fransicsus, de allerhoogste goede Heer.

Kruipuntviering op scheppingszondag… Altijd net dat beetje meer…

Wie er zondag 1 september bij was in de kruispuntviering, ging met een warm gevoel naar huis. Er waren niet alleen de inspirerende woorden van pastoor Tom waarbij ‘echt luisteren’ als Christen als heel belangrijke opdracht werd meegegeven.

Er was de warme nevendienst. Waar kinderen en begeleiders zo in opgingen dat ze het signaal om terug te komen niet hoorden.

Er was de mooie muziek van een groeiende muziekgroep die inspireerde om samen te zingen.

En er was de opvallende warme getuigenis van Peter De Vriendt naar aanleiding van scheppingszondag. Zeker de moeite om even nat te lezen en bij stil te staan. (klik HIER)

Natuurlijk bleven we na de viering gezellig samen babbelen in de ontmoetingsruimte. Deze keer niet met koffie of thee. Daar was het veel te warm voor. Maar een glaasje fris ging er bij velen vlot in.

Laat de foto’s verder maar voor zich spreken.