Category Archive Bisdom Antwerpen

Paus Leo XIV

Goede God,Met vreugde hoorden we
Habemus Papam, we hebben een pauze.Wij danken U voor pauze Leo XIV,
door U uitgekozen voor uw Kerk
als getuige van uw Blijde Boodschap,
als missionaris voor alle volkeren,
voor de hele aarde.Wij vragen u:
schenk hem de kracht te blijven kiezen
voor de weg van vrede
Uw zoon, Jezus Christus,
ons tonen
en die we samen ontmoetten paus Leo XIV
willen blijven wandelen.Geef ons allen
de moed en het uithoudingsvermogen
om samen met hem
bruggen te blijven bouwen,
bruggen van dialoog,
van respect,
van vredeen om iedereen,

en vooral zij lijden,
nabij te zijn.God, dit vraagt ons U,
samen met uw Zoon, Jezus Christus,
en met Zijn en onze moeder Maria,
ook moeder van de Kerk,
in de eeuwen der eeuwen.Amen

Gebed voor Paus Franciscus

De Belgische bisschoppen roepen de gelovigen op om te bidden voor Paus Franciscus. Ook wij willen graag gehoor geven aan deze oproep en bidden:

“Cross that bridge” maakte volgende tribute. Echt wel de moeite!

Relieken van de Heilige Bernadette in de kathedraal van Antwerpen

Op donderdag 15 mei is er om 14u de meibedevaart van bisdom Antwerpen in de kathedraal van Antwerpen. In deze viering zijn ook de relieken van de Heilige Bernadette aanwezig. Iedereen is welkom, maar best asap inschrijven via Griet Harboort: griet.harboort@hotmail.com. Er is ook koffie na de viering.

Overlijden Paus Franciscus

Met grote droefheid, maar met een hart vol warme herinneringen vernemen we het overlijden van Paus Franciscus. Hij stond altijd aan de kant van de zwakke, de kwetsbare, de hulpeloze mensen. Zijn aandacht voor ecologie en de zorg voor onze aarde leven voort in vele projecten.

Ook in de basiliek steeds welkom voor gebed of om een kaarsje te branden! Daar kan je ook in het rouwregister een boodschap achterlaten.

Bericht vanwege de bisschoppen van België

‘De bisschoppen van België hebben met grote droefheid het nieuws vernomen van het overlijden van paus Franciscus, die sinds 2013, als bisschop van Rome, de rooms-katholieke Kerk wereldwijd leidde.

In een eerste reactie drukken ze hun grote dankbaarheid uit voor het dienstwerk van de 265ste opvolger van de apostel Petrus. Zijn pontificaat werd gekenmerkt door eenvoud, nabijheid bij de armen en een krachtig appel tot barmhartigheid en sociale gerechtigheid.

De encyclieken en andere publicaties van paus Franciscus zijn blijvende wegwijzers voor onze wereld en samenleving. De bisschoppen denken in het bijzonder aan Laudato Si’ (2015) over de toekomst van onze planeet, ons gemeenschappelijke huis en Fratelli tutti (2020) dat oproept tot broederschap en solidariteit tussen alle mensen en volkeren.

De belangrijke pastorale impulsen die hij gaf voor een meer synodale en inclusieve Kerk zijn voor de Belgische bisschoppen eveneens een belangrijke erfenis van het pontificaat van paus Franciscus.

Bij zijn overlijden denken de bisschoppen van ons land in het bijzonder ook dankbaar terug aan het bezoek dat deze paus aan ons land bracht in september 2024 en waarbij hij de medewerkers van de Kerk in België drie sleutelwoorden meegaf: evangelisatie, vreugde en barmhartigheid.

De bisschoppen roepen de gelovigen van ons land op te bidden dat de Heer Zijn dienaar Franciscus nu mag thuisbrengen in het hemelse Vaderhuis.’

Bij zijn bezoek aan ons land gaf hij de medewerkers van de Kerk drie sleutelwoorden mee: evangelisatie, vreugde en barmhartigheid.

Bisschoppen van België

Wat gebeurt er als een paus sterft of aftreedt? Klik HIER!

Wouter Druwé: Gebed en Geloof

Op 29 mei 2025 om 9.30u wordt Wouter Druwé in de basiliek van Edegem tot diaken gewijd, in voorbereiding op het priesterschap. In deze laatste editie staan we stil bij gebed en geloof.

5. GEBED EN GELOOF

Hoe belangrijk is gebed voor jou?

Gebed is voor mij wezenlijk. Ik begin elke dag met gebed en eindig ook elke dag met gebed. Gebed is voor mij echter niet beperkt tot de momenten van stil verwijlen of van het lezen van gebedsteksten, zoals het getijdengebed, maar gaat om een fundamenteel besef van gedragenheid door en verbondenheid met God, een besef dat voor mij vertrekt van oprechte dankbaarheid om al wat ik mag ontvangen.

Voor mij is ook het gemeenschapskarakter van het gebed belangrijk. Dit kan zowel lokaal zijn, door de heel concrete aanwezigheid van mensen rondom ons, van een viering in gemeenschap. Het kan ook een wereldwijde gemeenschap zijn, bv. door te beseffen dat overal ter wereld nu dezelfde teksten worden gelezen en overwogen. Toen ik bijvoorbeeld in Krakau, Polen, was, voelde ik me bijvoorbeeld meteen thuis in de kerk, hoewel ik de taal niet sprak. Dat universele aspect van ons Kerk-zijn koester ik erg.

Als Jezus jou zou vragen: “Wie zegt gij dat Ik ben?”, wat zou je dan antwoorden?

Dat is geen eenvoudige vraag, omdat alle woorden hier tekortschieten. Als ik toch een poging zou doen, dan is Jezus voor mij Gods liefde die mens is geworden, God die zo nabij is en ons zo liefheeft dat Hij zijn leven voor ons wil geven, de Liefde tot het uiterste toe. Jezus zegt ons in het evangelie: “Wat ge voor de minsten van de mijnen hebt gedaan, hebt ge voor Mij gedaan.” Ik probeer naar Jezus’ aansporing Hem te herkennen in de mensen rondom mij.

Natuurlijk evolueert mijn godsbeeld wel. Toen ik kind was, kende ik voornamelijk de Jezus van de evangelieteksten uit de kinderbijbels, met Jezus die zieken geneest of parabels vertelt. Pas later, tijdens mijn theologiestudie, kreeg ik ook woorden mee om over dat diepere mysterie van God, over God als Vader, Zoon en heilige Geest te spreken. Precies die Drie-Eenheid is me intussen heel erg dierbaar geworden. Geregeld mediteer ik bij de geloofsbelijdenis van Nicea, die dit jaar haar 1700ste verjaardag viert. 

Jezus brengt een Blijde Boodschap. Wat betekent die boodschap dan voor jou?

Voor mij is de boodschap van Christus een boodschap van hoop. We leven in een wereld vol onzekerheid en onveiligheid, maar er is zoveel meer goedheid in de wereld dan kwaad. Het versterken van die goedheid is voor mij het ruimte maken voor Gods liefde.  De boodschap van Christus, ook in onze huidige wereld, is: “Ik laat jullie niet los, Ik ben er voor jullie, Ik houd van jullie.” Dat is een boodschap van hoop, waarvan de Kerk, in woor en liefst ook via concrete initiatieven, mag getuigen. Aan dat getuigenis draag ik graag bij.

Gespreksavond over Oost-Congo op donderdag 8 mei!

In het oosten van de DR Congo heeft de burgerbevolking zeer zwaar te lijden van geweld. Er zijn daar vele rebellen, gewapende groepen en milities. Eerder dit jaar werden de grote Congolese steden Goma (Noord-Kivu) en Bukavu (Zuid-Kivu) ingenomen door de rebellen van M23/AFC. Deze rebellen, die steun krijgen vanuit Rwanda, hebben ook heel wat andere plaatsen onder controle.

Het gewapende geweld veroorzaakte een aanzienlijke humanitaire crisis, met miljoenen ontheemden. Talloze Congolezen moesten hun dorpen ontvluchten om elders iets van veiligheid te vinden. In geïmproviseerde kampen voor ontheemden, in scholen, in kerkgebouwen, bij opvanggezinnen. Het ontbreekt deze ontheemden doorgaans aan de meest elementaire dingen: genoeg voedsel, huishoudartikelen, medische verzorging, sanitair, onderwijs voor de kinderen.

Op donderdag 8 mei 2025 is er in het Geloofscentrum van de pastorale eenheid Immanuel – de kerk van Sint-Jozef in Hove – een gespreksavond over Oost-Congo en wat daar gaande is. Zijn er oplossingen mogelijk voor de militaire en humanitaire crisis? We gaan in gesprek met journaliste Elien Spillebeen (MO Magazine) en onderzoeker Kristof Titeca  (Universiteit Antwerpen). Zij zullen ons helpen om de situatie beter in beeld te krijgen en te begrijpen wat de burgerbevolking in het oosten van Congo allemaal moet meemaken.

De gespreksavond is gratis toegankelijk. Het publiek wordt wel warm uitgenodigd om een vrije bijdrage te geven ten bate van Afrikin, een Belgische vereniging die zich engageert voor kwetsbare kinderen, vrouwen en families in Congo (Goma) en Oeganda (Buikwe). Welkom vanaf 19.30u.

Ook het Masereelfonds doet zijn best, bijvoorbeeld hier: https://www.masereelfonds.be/activiteiten/oorlog-en-humanitaire-crisis-in-oost-congo-wat-is-er-aan-de-hand/

Wouter Druwé: LEVEN ALS DIAKEN EN PRIESTER

Op 29 mei 2025 wordt Wouter Druwé, seminarist van ons bisdom, in de Edegemse basiliek tot diaken gewijd. Vandaag vernemen we hoe hij kijkt naar het leven als diaken en – op termijn – als priester.

4. LEVEN ALS DIAKEN EN PRIESTER

Hoe hoop jij als diaken en priester gelukkig te worden?

Verschillende elementen kunnen mij gelukkig maken in mijn rol als diaken en priester. Enerzijds is het waardevol er te mogen zijn voor anderen. In mijn pastorale stages heb ik dat ervaren, zowel in het ziekenhuis als in de gevangenis. Luisteren naar mensen en hen nabij zijn, is een mooie taak. Ik vind het ook mooi om mensen te mogen voorbereiden op hun huwelijk of op een doopsel, en zo getuige te mogen zijn van belangrijke levensmomenten. Daarnaast geef ik ook graag catechese.

Tegelijk hoop ik toch als diaken en priester verder aan de universiteit te mogen blijven werken. Ik voel me daar erg thuis en heb het er erg naar mijn zin, zowel in het onderwijs als in het onderzoek. Mijn passie voor het recht en de geschiedenis mogen delen met studenten; samen met hen mee op weg mogen gaan, ik vind het een groot voorrecht en ook een echte priesterlijke taak.

Bij je diakenwijding aanvaard je ook het celibaat en het niet kunnen stichten van een eigen gezin. Hoe sta je daar tegenover?

Ik zou het zelf een verrijking vinden dat het priesterschap ook voor gehuwde personen wordt opengesteld. Zelf kies ik echter bewust voor het ongehuwde leven. Het is een keuze voor beschikbaarheid en openheid naar wat komt. In de theologische traditie wordt het ook gezien als de levenswijze van Jezus, als een manier dus om dichter te komen bij wie Jezus was. Ik neem het er in elk geval niet gewoon op de koop toe bij. Het is voor mij een positieve keuze, naast mijn positieve keuze voor het priesterschap.

In het Johannesevangelie staat er: “Een ander zal je omgorden en brengen waarheen je niet wil.” Hoe sta je daartegenover?

Deze uitspraak is een oproep aan elke christen, en dus zeker ook één voor mij als toekomstig diaken en priester. De Kerk in ons bisdom, en bij uitbreiding in heel West-Europa, is in volle verandering. Er zullen nog vele nieuwe uitdagingen op ons, en dus ook op mij persoonlijk, afkomen die we nu nog niet kunnen voorzien en waarvoor we ook niet altijd zelf kiezen. Ongetwijfeld zal ik daartoe soms enige drempelvrees moeten overwinnen, zoals dat ook in mijn stage bij de aalmoezeniersdienst van een ziekenhuis en een gevangenis wel eens het geval was. Tegelijk vertrek ik daarbij van een groot vertrouwen. Ik geloof dat God ons niet zal loslaten en dat we – als we samenwerken – veel kunnen bereiken. Eenmaal de drempelvrees overwonnen, opent zich niet zelden een nieuwe wereld. Zo heb ik dat overigens aan de universiteit ook al een aantal keer, bij het opnemen van nieuwe taken, mogen ervaren.

Filmvoorstelling Human Forever 29 april

Op dinsdag 29 april om 19:30 u. vertoont het geloofscentrum de film Human Forever van Teun Toebes.

Op 21-jarige leeftijd maakte deze jonge Nederlander de gedurfde keuze om op de gesloten afdeling van een verpleeghuis te gaan wonen. Niet alleen om te ervaren hoe de zorg voor mensen met dementie verbeterd kan worden, maar vooral om te laten zien dat wij als maatschappij ons beeld van dementie moeten aanpassen. Hij schreef er het boek ‘VerpleegThuis’ over, en maakte deze documentaire film ‘Human Forever’.
Op ontwapenende en ontroerende wijze beschrijft hij de pijnlijke systemen die in de zorg en samenleving heersen en hoe wij deze kunnen veranderen.

De film wordt ingeleid en van een nabespreking voorzien door Tim Carpentier uit Lint. Hij werkt bij thuisverpleging ‘De Zonnebloem’ en werkt al 14 jaar rond het thema dementie. Zo kwam hij ook in contact met Teun Toebes.
Sommigen kennen hem mogelijk ook als bezieler van “De herinneringskoffer”, een project om de mensen te helpen bij het terugvinden van hun verhalen. Dit aansluitend bij zijn slogan: “Als ik de dagen niet meer kan onthouden, maak dan voor mij elk moment onvergetelijk”. Tim wil mensen doen kijken naar wat met mensen met dementie nog wel kunnen. Die visie wil hij verspreiden via de expo “Dementie anders bekeken”, die door binnen- en buitenland reist.

Inkom: 5,00 €
Locatie: Geloofscentrum Immanuel St.-Jozefkerk, Hove

Wouter Druwé: OPLEIDING TOT PRIESTER

Op 29 mei 2025 wordt Wouter Druwé om 9u30 in de basiliek van Edegem tot diaken gewijd. Vorige keer lazen we zijn roepingsverhaal. Vandaag vragen we hem naar hoe zijn opleiding tot priester verliep.

3. OPLEIDING TOT PRIESTER

Hoe verliep eigenlijk de priesteropleiding?

Toen ik me aanmeldde voor de priesteropleiding, was ik al voltijds aan het werk. Voor zulke ‘late roepingen’ werkte het bisdom Antwerpen toen samen met een aantal Nederlandse bisdommen voor de organisatie van een weekendopleiding. Die weekendopleiding vond plaats op Bovendonk, nabij Breda. Elk tweede weekend trok ik van vrijdagavond tot zondagnamiddag naar daar. Ik volgde er diverse vakken van filosofische en theologische aard, maar toch vooral vakken gericht op spiritualiteit, liturgie en pastoraat.

Liep je tijdens je studie ook stage?

Omdat ik voordien al theologie en kerkelijk recht gestudeerd had, kreeg ik op Bovendonk heel wat vrijstellingen. Tijdens de vrije momenten bracht ik de communie bij enkele bewoners van een nabijgelegen woon- en zorgcentrum. Dat ging steeds gepaard met boeiende gesprekken. Daarnaast gaf ik vormselcatechese in Kontich-Kazerne. Ik kwam terecht in een heel erg hechte groep; ik heb steeds met veel plezier catechese gegeven. Ook in Edegem-Centrum bleef ik tijdens mijn opleiding actief als lid van het pastorale team, nu de ‘parochiale kerngroep’ (PKG).

Door een tekort aan roepingen werd het seminarie Bovendonk in 2023 gesloten. De twee laatste jaren van de opleiding waren echter sowieso stagejaren; de theoretische opleiding had ik afgerond. Mijn stage wordt nu gecoördineerd vanuit het bisdom Antwerpen. Ik ben betrokken bij de organisatie van de Amanduswerking, de werking voor de vele buitenlandse priesters in ons bisdom. Elke maand brengen we de buitenlandse en enkele priesters van ons bisdom samen om met elkaar uit te wisselen.

Daarnaast liep ik vorig jaar stage bij de pastorale dienst van UZ Leuven. Dat was heel erg verrijkend. Als pastor mag je zieke mensen en hun familie nabij zijn op sleutelmomenten in hun leven. Ik heb er ook heel sterk de waarde van rituelen leren waarderen; op zulke sleutelmomenten hebben de kerkelijke rituelen, zoals een ziekenzalving of ziekencommunie, echt zin. Momenteel ben ik actief bij de aalmoezeniers van de gevangenissen van Leuven. Ook dat is een bijzondere ervaring, in weer een totaal andere context. Leven in detentie is niet evident; af en toe eens in vertrouwen kunnen spreken met een aalmoezenier, is erg waardevol.

Word je tijdens de priesteropleiding ook zelf geestelijk begeleid?

Jazeker: eenmaal ik me kandidaat had gesteld voor de priesteropleiding, heb ik pater Rob Faesen mogen leren kennen, jezuïet. Hij werd mijn geestelijk begeleider op de weg van het priesterschap. Reeds vele jaren spreek ik nu maandelijks met hem af om over mijn levensweg en geloof te praten. Die gesprekken zijn zeer waardevol geweest.

Wouter Druwé: roeping

In aanloop naar de diakenwijding van Wouter Druwé voorzien we een artikelenreeks over hem.

2. ROEPING

Wouter Druwé wordt op 29 mei 2025 om 9u30 tot diaken gewijd in de basiliek van Edegem. In deze editie staat zijn roepingsverhaal centraal

Wat betekent roeping voor jou?

Een mystieke ervaring heb ik niet gehad, maar roeping is voor mij wel heel erg sterk verbonden met een gevoel van thuiskomen, van geborgenheid. Het is een gevoel dat ik heel sterk ervaar – en dit reeds zeer vele jaren – in gebed en in de Kerk.

Dacht je er al lang aan om priester te worden?

De vraag van het priester worden speelde al mee van toen ik zestien jaar was, maar ik heb die vraag toen met niemand besproken en ben aan de rechtenstudie begonnen. Eigenlijk is mijn verlangen om priester te worden in Leuven nog meer gerijpt. Ik nam deel aan de vieringen van de universitaire parochie. Zodra de studies het toelieten, heb ik mijn rechtenstudie ook gecombineerd met theologie. Op het einde van de rechtenopleiding twijfelde ik er weer even aan mij voor het seminarie aan te melden, maar dan kwam er de mogelijkheid van een doctoraat. Omdat ik dat ook heel interessant vond, heb ik het uiteindelijk toch weer uitgesteld. Mijn doctoraat in de rechtsgeschiedenis heb ik dan met een studie kerkelijk recht gecombineerd. Ik ben toen ook begonnen met vormselcatechese en werd lid van het parochieteam in Edegem-Centrum. Op het einde van het doctoraat vond ik dan echt het moment gekomen om met het bisdom contact op te nemen. Ik heb me toen kandidaat gesteld voor de priesteropleiding. Intussen ging ik aan de slag als professor Romeins recht.

Hebben mensen je in het onderscheiden van je roeping geholpen en begeleid?

Ja, zeker. Heel veel mensen hebben daarin een belangrijke rol gespeeld. Een van de belangrijkste personen was pastoor André Goossens, die mij heeft meegenomen naar het parochieteam. De bezinningsnamiddagen die we met het team samen hebben gehad, vond ik bijzonder inspirerend. Ook de hartelijke verbondenheid en het geloofsgetuigenis van de andere leden binnen het pastorale team is voor mij heel erg belangrijk geweest. Het gevoel om thuis te komen in een gemeenschap, dat is voor mij een belangrijke voedingsbodem van de roeping gebleken. Dat gevoel is natuurlijk hier in de lokale geloofsgemeenschap in Edegem gegroeid, maar zeker ook in de parochie van Kontich-Kazerne waar ik heel warm ontvangen ben in de vormselcatecheseploeg.

Aan de universiteit heeft mijn promotor, Laurent Waelkens, een belangrijke rol gespeeld. Hij was een leek, maar met een heel sterk geloof. We spraken ook dikwijls over geloof en wat dat voor ons betekende. Tijdens onderzoeksverblijven in het buitenland zag ik dat ook jonge priesters best gelukkig kunnen zijn. Ook bij mijn studie in het kerkelijk recht ontmoette ik enkele medestudenten die priester waren. Toen ik opgroeide, was mijn beeld van priesters dat zij oudere mensen waren. Dat beeld veranderde dus tijdens mijn studie.