Fotoreportage onderaan
Er was taart, er werd gezongen, de gezichten straalden, de zon nog meer.
Er klonken dankbare woorden, ja, het was feest in de basiliek op 15 september. Exact 5 jaar geleden was het geleden dat we onze pastorale eenheid boven de doopvont hielden. Het voelde anders nu, vertrouwder, hartelijker, doorleefder.
Wie had toen kunnen voorspellen welke wonderen er in die vijf jaar zouden geschieden. Twee zondagskerken die hun centrumfunctie proberen waar te maken, meer en meer ‘parochianen’ die de oversteek durven maken, een nieuwe gemeenschap waar jong en oud bereid zijn om één keer per maand van de zondag een echte ‘Dag van de Heer’ te maken. Een ploeg voorgangers die de brug vormen tussen ‘hun’ kerk, andere parochies en het grotere geheel.
Een ploeg medewerkers, die de handen uit de mouwen willen steken als begeleider op een zomerkamp, als boekhouder, als catechese-ouder, als voorbidder van het internationale rozenkransgebed, als gespreksleider in Alpha, als bedeler van krantjes, als inpakker van kerstpakketten, als begeleider van nevendiensten en nog zo veel meer.
En het belangrijkste: er ontstaat een groep mensen die mekaar over parochiegrenzen heen beginnen te kennen en graag te zien. Die de nieuwsbrief, de nieuwsflash en het parochieblad in het oog houden: Wat is er te doen? Waar gaat het deze keer door? Wie zal ik er (terug)zien?
Maria Magdalena waakt over ons. De Geest vuurt ons aan. De Heer zelf is bij ons.
Zo klonk het in lied na de communie, waarin de verrezen Heer Maria Magdalena toespreekt:
In de gemeenschap leef ik voort,
mensen die leven naar Gods Woord.
Neem jij hen allen bij de hand,
en voer hen binnen in Mijn land.’
Waarop Maria Magdalena in het refrein telkens verwonderd uitroept:
Rabboeni, ben Jij het , mijn meester?
Mijn Redder, mijn Heiland, mijn Al!
Bedankt aan alle mensen die van ons verjaardagsfeest een ongelooflijke dag maakten.
